روزگار خدائی
خــدایــی روزگـاری داشــت روزی با خدا آد م
چه پیش آمد که این سان سرنگون شد در بلا آدم
یقین از خویش خود غافل شد از سر مستی گنـد م
نهان شد در وجودش عشق و گشت از دل جدا آدم
بــه هــر ســو می د ود انسان سرگردان پـی درما ن
هـــزاران عـشـق کـا ذب جــویـد از شــوق دوا آدم
ز بــام نُــه فــلـــک هــم بگـــذ رد یــکســر به آسانی
اگـــر بـــال نـــهان خــود گـــشایــد تـــا خود آ آد م
«کـــریما» بــوی دلــبــر آیـــد از گــلبـرگ جان امّا
کشــد هـــر ســو مشا مـــش را به جز دل بی نوا آد م