ستـاره هــای سحـــر زاد
دوبــاره کشـتـی ی ِ شب نــور را بهـانه گرفــت
ستــاره هـــای سحــر زاد را نشــانـــه گــرفـــت
درون چـــادر شــب، روشنــی نمــی گنــجــیـــد
شعــاع شعــله ی شــب سـوز را شبـانــه گرفــت
نشســت هـالــه ی غــم در نگــاه روشن صبـــح
دمــی که کشتــی ِ شــب در افــق کــرانه گرفــت
به جـــرم شــب شکــنــی نــا خــدای زورق شـب
نفــوذ خــنــده ی مــه را ز بــام ِ خانـــه گـرفـــت
گلـــوی روزنـــه هــا را به جــرم زایــش ِ نـــــور
شگــردِ نـــا حــقِ شبــگـــرد، جـابــرانه گــرفــت
تـمــام پــنــجــره هــا تــــن بـه تــیـــرگـــی دادنـــد
چـــو دسـت قــدرت شــب، روز را نشانــه گرفــت
عـــروس فــکــرت خــورشیــد ســر به زانـــو بــُرد
ز آه شعــلــه ورش بــاغ شـــب زبـــانــــه گــرفـــت
چــو بـــوی عــشــق”کــریـــمـا” بــر آمد از سُخـنــت
بــه روی صـفـحــه ی دل عــمــرِ جـاودانــه گــرفـــت