قومی که خرد را ز کف خویش گرفتند

آوای فریبنده کم و بیش گرفتند

پیشینه و فرهنگِ پر از گوهر خود را

با وعده ی پوچی ز کفِ خویش گرفتند

سنگی که تحجّر به تقدّس زند از جهل

مردم به سر خود سپر از «دیش» گرفتند!

با غمزه و اشکال خفن داد دل خویش

از قوم ریا پیشه و از ریش گرفتند

یک عده همه گرگ شدند از تب قدرت

اولاد بشر را همه چون میش گرفتند

چوپانی هر گله به خود فرض شمردند

گر معترضی یافت شدآتیش گرفتند

گفتی «بگم،بگم»که اضافی شدی تو هم!

مضمون طنز و قافیه بافی شدی تو هــم

از بس که نظـم و نثـر سیاست رقــم زدی

آخــر اسیـر دام قــوافــی شدی تــو هــــم

دیروز تکــیه گاه تو بر عـــرش احتــرام

امروز میــم و دال اضافی شدی تــو هـــم

چندی برای  ملــت ما دُرد تــلــخ و گــَـس

یک چند نیـز دولت صافی شدی تـو هــــم

دیروز «سبز هاله ی نور»ت جهان گشــود

اینک چگـــونه بستـه کلافــی شدی تـو هــم

بس رشته ها که پنبه شد از بهر آن لحـاف

آخر برون ز «کهـنه لحافی» شدی تـو هـم

                         گمان

نقشینه ی فکر بکر عالم شده اند

باسبحه ووردو ذکر کم کم شده اند

عالم به سرا پرده ی اسرار رسید

آنان به گمان خویش آدم شده اند

               خر

ز بار بردن خر بهر ادمی حاکی ست

که خر زنسل  بزرگی وصدق و دلپاکی ست

زهی شرف به خرانی که ره شناس خود ند

دریغ و در د ز آدم کزاین خران شاکیست!؟

                   رسم حور و پری!

سعا یت مکن رسم حورو پری را

بیا موز از زلفشان دلبری را

چه رسمی به از این که قاضی زعدل اش

کشد جای آهنگری مسگری را!؟

کشکول به کشکول پی لبخند!

طنزی که برقصد ز پی اش فکر بشر کو

آن معجز دیرینه ی فرخنده  ا ثر کو

امروز، به پایین تــنه چسبیده تفکّر!

اندیشه ی در یایی و پر درّ و گهر کو؟

از ران و کفل، طنز خرانه همه جا هست!

بک شعر فروزنده ی هر ماده و نــر کــو

جفتک زدن و عر عر شیرانه فراوان!

سم ضربه ی یابو کُش و شیر افکنِ خر کو؟

گیرم که به پایین تنه، هر طنز بــچــسبد!!

زین درد گرانـی و ســتم رقص کــمر کو

کشکول به کشکول دویــدم پـی لــبخــند

جز خنده ی تلخی به لب از خون جگر کو؟؟

وز وز زنبور

روزگــاریــست که دوز و کــلـک از مـا دور است

وطـــن آرامــتـــر از خـــواب شـــب دیــجور است

شهـر مــا هــمـچــو خــدا شــهـر، نــدارد کـلـکی

شکــر لـلـّه کــه سراســر ز مــنـاهــــی دور است

گـــر نــبیــنــد نـظــری ایــنهــمه زیـبــایی پــاک

حتم دارم که  دو گوشش کر و چشمــش کــور اســت!

در قـــوی شـوکــت و بــدبـخــت، نبـیـنـی فــرقـی

ماه تــابــنــده ی آنــها هــمه شـب پـــر نــور است

زور مـنـــدان قــدر گــرد ضعــیــفان به طــواف

نیــک اقــبال حقــیــقــی به یقــین بـــی زور است

روز و شب نغـمه ی ساز از سر هر کوچه بپاست

گـــــوش عـا لــم هــمگی بــر سخن تنــبــور است

نـا لــه از درد و غـــمـی نیست «کـریما» حتـمــا

گــر صــدایــی شــنــوی وز وزی از زنـبـور است!

دستی؟!

اگــــر هــمـّت کـنی دستی بگــیری

ز پـا افــتـا ده یا مســتی، بگـــیری

اگـــر جــرئت کنی از خمره، جامی

چه در اوج و چه در پستی، بگیری

یـــتـیـمان را پــدر ســالار گــردی

زنــان بـیــوه را دستــی بــگــیری

ز سیــگاری پــکی، وز قـــلیان لب

ز وافور جهان«بست» ی بگــیری

دمــادم پــر کــنی جـامـت زخــنده

و داد خــویـــش از هســتی بگـیری

چــنــان لــذ ت بری از باده ی شوق

کــه گــوی سبقــت از مستی بگیری

بـرابــرنیست گر بی ضامن و چــک

ز بـانــک مرکزی «دستی» بگـیـری؟!!

ریا در آئینه جم

هــــــــی نگــــو فاصــله ها بیش ز فرسنگ شده

اهــل قــدرت دلشان سخت تر از سنـــگ شــــده

چــه کسی گفـت غــنی راغـــم محرومــان  نیست

جگــرش سوخــتـه ی سفـــره ی کمرنگ شده«!!»

غــــم محــرومی مــرد م دل دولــــت را خــــورد

اسب قـــدرت هــم از این رنج و ستــم لنگ شده

گرگ و میش از سـر یک چـشمه خورند آب روان

کوســه همکـــاسه ی سگ ماهی و خرچــنگ شده

نیــــمــه شب کـــوچــه ی ما غــرق ترنّـم شده بود

خنــــده ها مـــان الــــکی تـــلخــه و بیــرنگ شده

باغـبان جز گـل شب بو به مشا مش خـوش نیست

بیـــن گــــلهای رز و یـــا س ، چـــرا جنگ شده؟

از فـــراوانی عــقـــل این همه جنگ و جدل است!!

جهــــل را پــــرده گـــشائـیــد که دل تنـــگ شـــده

دیـــده ام مــــرد گـــدائـــی که به یک خنـده ی جا م

صـــا حـــب منــصـــب آ قائــی و اورنـــگ شـــده

هیـــــــــچ آ ئیــــنه به شفـــافــی جا م جـــم نیســت

با چـــپ و راســت و وسـط همــدل و همرنگ شده

از ســخـــن پروری و طــنـــز و نکـــو گفـــتــا ری

چــنــتــه اش پـــر شـــد و رهــگستر فرهنگ شده

هر کــــه جـــز این ســخن آ ید به لبش مجنون است

یا ســـرآ ینـــده هـــــر طبــــل بـــد آ هـــنـگ شـــده

گـــــرچه آ ئــــیــن “کــریمــا” همه جا صـاف د لیـــست

بــــار  یــــا  گــــفـــت ریـــــا آیـــنــــه ی نـــنــگ شــده «!»

ریـش و کـراوات درویـش!!!

جــز لـقـمه ی نانـی نــشود سهـم تـو درویــــش

از گنـج هـد ر رفــته مکـن نطـقِ پـس و پـــیـــش

گیــرم که زنــی پـنــبه ی هـر مـخـتـــلـســی را

هــر دانـه درشتــی نچــشد مـــزّه ی تـفـتـــیـــش

بــر گــوش حــریـفـان مـفـکـن تـیـــر ملامــــت

تـا خـانـه ی مـا را نـکـنی صحـنــه ی تشویـــش

امـروزه سخـن هـای وزیــــن مفـــت نـیـــــرزد

بـا هــــزل و فــکاهـــی خــر آدم بــرود پـیــــش

هــم مسجــد وهــم مـیــکـــده هـا طالب ریـشنـــد

بــی ریـــش مــرو میــکـده یا مسجد تجــریــــش

از ریــش و کــراوات مکــن قـصّـه ی شیـریــــن

تــا بــر دل مــجـنـون نــزنی شعــلـه ی آتــیــش

بی دیــش چـه با ریــش و چه بی ریش گناه است

در خـــانه ی خــود سیــر جهـان کن به یکی دیـش

اکنــون که زمـان تــنگ و کسی زنـگ مـــرا زد

کــوتــه کــنم ایــن قـِـصّه ی پــُر غـُصّه ی درویش

راه بهشت موعــود!!

بـی شیـــله پــیــلــه شیـخـی گفـتا به صد ق سینه

بشــنــو ز مـن پــیــامــی حــرف درست ایــنــه

خــم شــد چـو پــشـت مـردم از لطفشان سواریم

رفــتــار آنچــنانی  فــرجامــش ایــن چـنـیـنـــه

فــرهـــنگ مـا غــنــی شد از لــطـف قادسـیـه!

لـبخــنـد خـون وشمـشیـر رسـم عــرب وزیـنــه!!!

فــرهـنگ بـــت پـرستـی قــا پـیــد قــاپ مــا را

نـقــش نگــاره سـازان خــوش نـقــش بر جبیـنـه!

تـیـپــای مکــر دیــریـن گـــر بشکــنـد لــگــن را

ای جــان به لـــب رسیـده کفــر است بغض و کینه

از مـا به دل مگیـریــد با زخــم خـود بـــسـا زیـــد

راه بـهـشــت مـوعـــود بـی گفـــتگــو هــمیــنــــه

گــر طالـــب بهـشتـیـــد چـون و چـرا مپــرسیــــد

خا مــوش ای جـوانــان ابــلـــیــس در کــمیــنــــه

گفـتـــا به مــنـبـــری شیــخ، اندیـشـه های تــا زه

ره مــیــبــرد به شیـــطان، گــر شهــد انگـبـیــنـه!!

انــدیــشـه را بـجـنــبــان از آسمــــا ن فـــرود آی

راه بهـشــت اگـــر هــســت از دامــن زمـیــنــــه

گفــت ایــن سخــن “کـــریــما” با نای شعــر شیرین

تلخـــی بــه کــام آن که بـــر دل نـهـــاد کـیــــنــــه