به خود بازآبه ترميم دلت كوش   شراب معرفت از جام خود نوش   نجوشد ديگ جان باآتش غير   برآورشعله از دل تا زند جوش

گرچه جبرائيل هم نامحرم است   گوش محرم بين انسان هم كم است   كم كمك بايد گشودن سرّ عشق   معرفت آموز رمزش آدم است

پاكوبه ي تنگ وبرف وياران باهم   تاقله ي بس شگرف وياران باهم   بي«گتر»و«كرامپون»به مقصدرفتيم!   باقدرت شعرو حرف و ياران باهم !!

مانند بلال خام ويك دنياحرف   برآتش ننگ و نام ويك دنياحرف   مستانه به روي شعله هامي رقصيم   ما سوته دلي تمام و يك دنيا حرف

ما سوته دلان ،صبورويك دنيا حرف   جامي زده ازحضورويك دنياحرف   باپاي فرونشسته درگل همه جا   همواره به راه نورو يك دنياحرف

د لكم  ديـــده گشـــا تا نبرد خــواب مرا خـــواب تقلــــيد فسونكـــاره ي گرداب مرا همه جا نغمه ي سكراور خواب است،ايعشق خـــواب غــفلت چه فريباست تو دريـاب مرا دســت مــردابي

گرچه  پيوند خويش بگسستند   «نسل ديوانه* »هم زماهستند   گرچه كجروشدندومست وسبك!؟   از مي ي  كجروان  ما  مستند   معرفت هاي  ما چماقي  بود«!»   رو به افكار

ديده ي آيينــــه بگشـــا روي خويش   جستجو كن جلوه ي آن سوي خويش   از غـــــزالان جزنگاهي بهره نيست   دشـــت دل را بنگر و آهوي خــويش   مــــي

ز خشك شاخه بر آمد جوانه ما خوابيم براي ديدن روياي كهنه بيتابيم رسيد بوي بهار و پيام نو آورد بيا براي شكفتن چو غنچه بشتابيم بريده ايم ز خورشيد

گــوش بــده حــرف مــرا، دست مـنه بر دهنم تــا كــه بــه جانــت بــرسـد، شهـد نهان سخنم تا زند آن دلبر شيرين، به دلم زخمـه ي عشق اوست زبان، اوست بيان،

مرغ سحر مرغ سحر، بس كن دگر بس كن دگر غمنــالـه ي ديرينه را، سر كن نــواي تازه تــر(2) شوري به دل، شوري به سر افكن به جان، اي خوش

خداي  من،ذات  هستي  بخش       بمان با من       وظهور  كن چون خورشيددرتمام ذهن وانديشه ي من       درهمه جا،همه وقت اي جان جان

تــا عشــق وطــن در دل ما صـدر نشين است خاكش به نظر، گوهر و سنگش چو نگين است تــا روح خــــرد ، زنــده بُــوَد در وطــن مــا جــان مايــه ي

هماي فكر بشر تا كه بسته بر سنگــــ است براي  پــر زدني عاشقـــــانه دلتنگـــــ است چگونه پر زند انديشه اي كه در همه  عمر اسير  دام قفس ساز جهل و

ز عشق، حاصل من جز شراره ي غم نيست بـراي آتــش دل، جـز دو چشـم پـر نـم نيست بــراي زخــم دلــم جــز نــمـك نمـي بخـشي اگر چـه زخمـيِ عشقــت به

چـه قــدر سـرو تــناور، شكست پيـش از من به خـاك و خـون ستـمگر، نشست پيش از من هــزار رشتــه ي پــيـوندِ مهـرباني و عــشـق كـه با دسيسه ي شيطان، گسست

دهان از روي عا دت باز و چشم و گوشها بسته زبان در گردش امّا فكر، خواب آلود و وابسته تـن آسايي و گرديــدن به گرد خود طــنابي بود كـه

نكـنـد جـام و قــدح رفــع خــمـارمن و تو خــم پـر بــاده بود چـاره ي كار من و تو ســرمه ي خاك در مـيـكده بر چشم كشيم تا كه روشن بشـود

شبي گفت رايانه با چتكه اي كه بي مصرف و زشت و چل تكه اي تو با علم امروز بيگانه اي چرا مانده در كنج اين خانه اي؟ تو از

اگــــر هــمـّت كـني دستي بگــيري ز پـا افــتـا ده يا مســتي، بگـــيري اگـــر جــرئت كني از خمره ،جامي چه در اوج و چه در پستي، بگيري يـــتـيـمان را پــدر ســالار

چار عنصر ساز و كار شور هستي مي كنند هر يكي كامل ولي با جمع مستي مي كنند آب و خاك وباد و آتش يك به يك از كاملان عاشقانه