اهــورا مــردمــی آزاده بـــود یــــم
بــه جـانـبــازی هــمه آماده بود یــــم
سراسر، خاک ما ســر سبز و زیـبــا
کویــر و کــوه و صحـرایـش فـریـبا
به بـاغ سبــز ایــران، ســرو بودیــم
دل از عـالـــم بـه زیـبـایـی ربــودیــم
ز حـا ل ما چه می پرسی که چون شـد
دل از نــامــرد می ها غــرق خــون شـد
ریــا کــاران چــو از ما یــاد کــردنــد
بــرادر خـوانـد گــی، فــریاد کـردنــد
گشــودیــم از کــرم در را به ایــشــان
پـذیــرفـتــیــمــشان مـانـنــد خـویـشـان
بــرادر خــوانــده هــا بـیــداد کـردنــد
ستــم بــر مـا بــه نــام داد کــردنــــد
دمـی از ریــشـه ی مـیــهــن گـسسـتـیـم
بــه زیــر سـایــه ی غــفـــلـت نشسـتـیـم
ز خـوابــی خــوش وطــن از یـاد بردیـم
و رنگــیــن بــاغ میــهــن را فــسـردیــم
ملخــهـا در هــجــومی سرد و سـنگـیــن
جـویـــدنـد از ولــع ایــن بـاغ رنگـــیــن
جــویــدنـد آنـچـــنـــان افـــکــار مــا را
کــه گــم کردیـــم هـم خود، هم خدا را
خدا در مـا و مـــا گــرد جـهـانــــیـــم
به دنــبـالــش بـه هــر سویـی روانـیـم
جـویــدنــد آنـچــنـان مـا را ز ریــشـه
که سـوزد شـاخ و بــرگ ما هـمـیــشه
هــلا خــاتـون مـهــر ای عـشــق پــرور
بــیـــــا و چــادر مـهــرت بـــگـســتـــر
شــتــابــی کــن که جــانـی تــازه گیـریم
به سـبــزی در جهــان آوازه گیـــریـــم
سراسر، ریشــه مــان در خاک عشق است
نفــسهــا مــان هـــوای پــاک عــشـق است
بــه یــک شـبــنـم، جــوانــه رویــد از ما
جهــان، عــطــر طــراوت بویــد از ما
هـلا ای عــاشـقــان هــمّـــت نمـایـیـــد
غــبــار از چهــره ی مـیـهــن زدایـیــــد
رسیـد از دل اهــورا نـغـــمـه بــر گـوش
“کـریـمــا” در ره ایــران به جـان کــوش
بــزن بـــر تــار دل تــا نغــمــه خــیــزد
که غـــم از خـانــه ی دلــهــا گــریـــزد
به شــادی، مـلـــک جـم آبــاد گـــــرد د
ز آبـــادی، خـــدا هـــم شــاد گــــرد د
