حدیث زخم و نمک
برای زخم علی (ع) اشک شور، مرهم نیست
دوای درد عـــدالـــت، سرشــک ماتــــم نیست
ز دست شیعه ی خود نیز، زار و دلخون است
کسی به خون جگری چون عـلی به عالم نیست
هــــزار و سیصد و انـــدی چو ابــر می باریم
ولـــی زمیـــن عــدالـــت هــنــوز خـرّم نیسـت
بـــه فــرق خود مـــزن ای شیــعه، کربلایی شو
کـــه هیــچ پایـه ی عـــدلی به گریه، محکم نیست
چــرا بـــه زخــم عــدالــت نمــک فشان شده ایــم؟
مگــر بـه غـــیــر نمــک، مرهـمی فراهـم نیست؟
ز جهـــل خویـــش، گـــرفـــتـار دام بـــیــدادیــم
عــلاج جهـــل و ستـــم، گـــریـه ی د ما د م نیست
چگـــونه درد نهـــان را بــیــان کــنم ای دوســـت
که در دیــــار ریـــا جــای گـــوش محـرم نیــست
چــرا بـــه کـنــــج قـــفـس، مـرغ فــکـر را بستیـم
مگــــر بــه اوج پــریــــدن، ســزای آدم نـیـــست
بــه کــنـــج غــم منــشیــن ای دلــیــر ایـــرانــی
کـــه مــویـــه، در خــور مـردان کـشور جم نیست
بـیــا بـــه یــاری حـــق، ریشــه ی ریـــا بــر کن
ریــــا و فــتـــنــه کمــیــن کـــرده وقـت ماتم نیست
طــبـیــب عــشــق،” کــریــما” مگـــر دوا بخـــشـد
وگــرنه زخــم علی را کـــه نــالــه مـرهـم نیست
********
غــزل ،مصـیــبــت من ذره ای ز درد عــلی ست
چــه گــویــمت کــه پــذیــراش، گــوش عــالم نیست