روزگار خدائي
خــدايــي روزگـاري داشــت روزي با خدا آد م
چه پيش آمد كه اين سان سرنگون شد در بلا آدم
يقين از خويش خود غافل شد از سر مستي گنـد م
نهان شد در وجودش عشق و گشت از دل جدا آدم
بــه هــر ســو مي د ود انسان سرگردان پـي درما ن
هـــزاران عـشـق كـا ذب جــويـد از شــوق دوا آدم
ز بــام نُــه فــلـــك هــم بگـــذ رد يــكســر به آساني
اگـــر بـــال نـــهان خــود گـــشايــد تـــا خود آ آد م
«كـــريما» بــوي دلــبــر آيـــد از گــلبـرگ جان امّا
كشــد هـــر ســو مشا مـــش را به جز دل بي نوا آد م