کاروان اندیشه
با شعار بی د ینی فــــکر تـــا زه را راندیـــم
آفــتـاب تــابــان را کــفـــر و تــیــرگی خواندیــم
سا لــها چــو پــرگاری عــقــل ما بود چـرخـا ن
لحظه لحظه تـــکــــراری گــــر د نقطـــه گرداندیـــم
دایــــره دوایـــــر شــــد از مــراکــز بــی حـــدّ
خــط بســتــه را، از نــو در مــدار کج رانــدیـم
شهـــپـران انــدیـــشـه بستـــه بال و در زنجیر
مــرغــکــان بــی پــر را جـا هـــلانـه پـرّانـدیـم
مرغـــکی اگـــر پـــر زد، سـر به راه دیـگر زد
یـا پــرش ز بُــن کـنـدیــم، یا ز ریشه سوزاندیم
عــقــل و دیـن و دل سوزد، در خرا فه ی دیریـن
چــون زغــا ل نا گیرا گرد شـعـله چرخاندیـم
صــد چـراغ انـد یـــشــه رو شنــای عـا لم شـــد
مــا چــراغ مـــوشی را نــور بـی کران خـواندیم
گــر به ذلـــّت افــتـا دیــم آسمــا ن مقـصّـر نیست
کــاروان انــــدیــــشه رفـــت و مــا بـجــا ما نـدیـم