مـا م ایران،دیروز، امروز
دل پــر از د رد است و خـنـدانـم نمی دانم چرا
خــنــده بازار است و گــریـانــم نمی دانم چــرا
هــرکه بــر دامان پــُر مهــرم به مهمانی نشست
شیــر خـورد و کـَنــد پـستـانــم نمی دانــم چــرا
هرکه خورد از سفره ی گستر ده ام نان و نمک
سنـگ کـیـنــه زد به دنــدانــم نمــی دانـــم چــرا
مهد علم و عشق و ایمان بودم افسوس این زمان
در خــرافـه غــرق و حـیــرانم نمی دانــم چـــرا
در تحـجّــر مانــده ام چون سنگ در دامان کـوه
دانـشـم گـم گـشـت و ویــرانــم نمـی دانــم چــرا
بـاغ آبــادم به یــغـما رفـــت از شـوق بهــشــت
بــی بهـشـت ایــنـک به زنــدانــم نمی دانـم چرا
تا پـذیــرفـــتـم بــرادرخواند گی را از حجاز
خــار می رویــد ز بستــانــم نمی دانـــم چـرا
اوّلـــیــن بودم به عالــم در مرام و معرفــت
در «جــهــان ســوم» ایــرانــم نمـی دانــم چرا
پیـکرم صد پاره گشـت وبـچّه هایـم در به در
بــاز هـم پویـا و خـند انمـ نمی دانــم چــرا
خون کورش ،خون بابک ،دررگم جاریست لیک
رویــشی ـنــبـــوّد به دامــانم نمی دانــم چرا!؟