مـیـــر عشــق

مـیـــر عشــق

مدح و نــوحه حاکــم است وشعر بـیــداری کــم است

روح شعـر از درد و غم با مرغ شبخوان همدم است

شاعــران بــر دوش خــود بـا ر رسالــت می کشنـد

نــور بخــشی، شــب شکــاری با رسالـت تـوأم است

شعـــر نــان و مـــدح دو نــان، دونِ شأن شاعـریست

بی خـبـــر از درد مـــردم، شعـــر گفـتــن ماتــم است

از قـــلــم اشکـــی فـــشــان، شفــاف کــن آیینـه را

ای هــنـــرور همّــتی،تصـویــر عـالــم مبـهــم است

بــا ریـا در خــواب غــفـــلت، بُـرد ما را دست ظلم

از ریــا کــاران ظـــالــم، پشــت این ملّــت خـم است

ملــک عـشــق از خـار فـتــنــه رو به ویرانی نهــا د

باغــبان بـَر کَن ز بُـــن، خاری که در مُـلـک جـم است

سیــنـــه ســرخــان مسیــحایــی همـه پـر پـر شدنـد

لالــه زاران وطــــن، محـتـــاج صــدها مـــریم است

مــســت خـــود بــیــنی شد یـــم از جــام چـشم خود نگـر

آه از ایـــن مستــی که در چــشمــان عــقـــل آدم اسـت

زخـــــم استـــبــدادی ی بـــد خـــیـــم ما، درمــــان نــشــد

نشتـــری از نـیـــش خـامـــه، چــاره سـا ز و مرهم است

مـــیــــر عــشقــی کـــو؟ “کـــریــما”، تــا بتـازد بر ستم

گـــر هـــزاران هــمچـو “عـشقـی” در وطن باشد کم است