هنگامه ي حسيني
مــاه محـــرم آمـــد با شــور تـــازه يـاران
آمــد كه عــشـق بـارد بر دل چـو ابـر باران
هنگــامـه از حسين است، مردي كه ياد و نامش
از عـشــق مي شـكافــد زنــدا ن روزگـــاران
اي خون حق مــدد كن، در كار خود زني شـد
شـمــشيـــر پـيـروانـت از مكر كـيــنــه داران
بـــردنــد آبــــرو را از عــشــق و آد مــــيّـــت
يـــاران بـــي تــفــكـــّر د ســتـان جیره خواران
كـج بــيــني و خــرافـه آفــات راه عشق اند
چـشمـي د گــر گــشـايــيـد اي تعـزيت مداران
آيــات حــقــمــداري سر خط حـق كشـي شد!!
ظاهـــر پــرستـــي و زَرق آوار حــقـمـداران
بر ســر زدن چــه حاصــل اي صاحــب تـفـكّر
انــديـــشه هــاي روشــن از نــور دل بــبـاران
از اشــک غم چه حاصل، فرهنگ کربلا را؟
کی ســرفراز گردد، سردار نـــی سواران
دست خرافه گستر پیوسته در کمین است
تا كـي خمـوش و ساكــت اي معـرفـت تـبـاران
هـــر بــا ده ي كهـــن را با جـام دل “كـريـما”
پــيــما نـه كـرد و پـيــمـود با لطـف ميگـساران