هنگامه ی حسینی
مــاه محـــرم آمـــد با شــور تـــازه یـاران
آمــد که عــشـق بـارد بر دل چـو ابـر باران
هنگــامـه از حسین است، مردی که یاد و نامش
از عـشــق می شـکافــد زنــدا ن روزگـــاران
ای خون حق مــدد کن، در کار خود زنی شـد
شـمــشیـــر پـیـروانـت از مکر کـیــنــه داران
بـــردنــد آبــــرو را از عــشــق و آد مــــیّـــت
یـــاران بـــی تــفــکـــّر د ســتـان جیره خواران
کـج بــیــنی و خــرافـه آفــات راه عشق اند
چـشمـی د گــر گــشـایــیـد ای تعـزیت مداران
آیــات حــقــمــداری سر خط حـق کشـی شد!!
ظاهـــر پــرستـــی و زَرق آوار حــقـمـداران
بر ســر زدن چــه حاصــل ای صاحــب تـفـکّر
انــدیـــشه هــای روشــن از نــور دل بــبـاران
از اشــک غم چه حاصل، فرهنگ کربلا را؟
کی ســرفراز گردد، سردار نـــی سواران
دست خرافه گستر پیوسته در کمین است
تا کـی خمـوش و ساکــت ای معـرفـت تـبـاران
هـــر بــا ده ی کهـــن را با جـام دل “کـریـما”
پــیــما نـه کـرد و پـیــمـود با لطـف میگـساران
شکم یار چــــــــــو ده سانت بیامد به جــــــلو ،
یادم از کِشتِه یِ خویش آمــــــــد و هنگام درو !
پیر مـــــــــــا گفت خطــــــــا بر قلم صُنع نرفت ،
پس چــــرا گیر به مــــــا داده ” یوکیو آمانو” ؟
قدر مجموعه گل مــــرغ سَحـــَـــــر داند و بس ،
هر کـــــه جفتک بپراند نَشُد استاد “جـــــودو” !
ســـــَـــر فـــَــــرا گوش من آورد و به آواز حزین ،
گفت سبز است ولــی گشته مُلَبٌس به “یلو” !
تَنـَـــــــــم از واسطه یِ دوری دلبــــــر بگداخت ،
یا به ماتحت مــَـــــن از قیمت اجنـــــاس “اَلو” !
چه شود گــــــر مـن و تو چند قدح باده خوریم ؟
البته با دو ســـــه سیخ جوجه وُ یک دیس پُلو !
زلف آشفته و خوی کرده و خندان لب و مست ،
لا مروٌت به همان وضــــــع به من گفت “هِلو” !
حافظا می خور و رندی کن و خوش باش ولی ،
گشت ارشــــــــاد بیامد ، نـــــزن از شیخ جلو !
—————————————————–
اینهم تقدیم به کریمای عزیز ، به جبران آن آب بستن به شعر حضرت حافظ !
—————————————————————————-
کریمی نیا:
سلام بر الماسی گل«ببخشید شیخ»
فعلا مشغول جا به جا یی هستم وخانه ام به هم ریخته سپاس مرا داشته باش تا بعد.