نكـنـد جـام و قــدح رفــع خــمـارمن و تو
خــم پـر بــاده بود چـاره ي كار من و تو
ســرمه ي خاك در مـيـكده بر چشم كشيم
تا كه روشن بشـود ديــده ي تار من و تـو
جـام دل گـر تـهي از كبـر و منـيـت گردد
مــي شـود آيـنـه گـردان نگــارِ من و تــو
مـي نـهـــد دسـت ريـا دام بـلا در ره مـا
تـا كـنـد فــتـنـه ي بسيـار به كار من و تو
خشكد از آتــش كين شاخه ي پر ميوه ي ما
مي رود طــرفِ خـزان تـازه بهار من و تـو
شب پـرستـان سيـه فـكــر و خرافي مسلـك
در كميــن تــا كه بـر آرنــد دمــار من و تو
رغــم صـد حادثــه ما محـكم و پا برجا يـيـم
مي شـود آيــه ي اشــراق نـثــار من و تـو
بر حـذر باش از آن خـوش سخــن بد كردار
گــرچه خوش نقــش نشيـنـد به كنار من و تو
همچو زر خالص و بي غش بشويم ار تو ومن
دود وآتــش نــكنــد كسر، عــيــار من و تــو
فكــر ارباب ادب رونق شعر و سخــن است
كاين چنيــن دخــت غــزلها شده يار من و تو
مي بزن همچو “كريما” همه شب از خُم عشق
تــا كــه غــمــها نــربايــنـد قــرار مــن و تــو