زنداني
جـــنــونـــم دادي و آواره كـــــردي
ز سنـــگ ايــن و آن بيچاره كردي
نـــرويد غـــيــر شــــعله ازدل مــــن
مـــــرا قـــقــنـوس آتـشخواره كردي
شكستــــي دم بــه دم جـــام دلــــم را
گـــــهي بــا جام وصلت چاره كردي
رفــــو كردي به هـــرگاه پاره ي دل
و بـــاز از نـــــو دوباره پاره كردي
دلــــي كـــز جــنس شيشه آفــريـدي
چـــرا مـــأ نوس سنگ خــاره كردي
«كــــريــما» را كــه تا كويت كشاندي
دگـــــر بـــاره چــرا آواره كــردي
چه مي خواهي از اين جام شكستــه
شكـــسته شيشه ي در خون نـــشسته
گـــسسته تــار و پـودم را غم عــشق
نــــوا كـــي خـــيزد از نــاي شكسته
زمـــانه قــــفل غــــم بـــسته به نــايم
بــــجز هـق هـق چـه دارد ناي خسته
پـــرم بـــستي و دادي شــوق پــرواز
چـــگـونه پــر زنــم بــا بــال بـســتــه
زمستان هفتادو پنج