جام شكسته

جـــنــونـــم دادي و آواره كـــــردي
ز سنـــگ ايــن و آن بيچاره كردي
نـــرويد غـــيــر شــــعله ازدل مــــن
مـــــرا قـــقــنـوس آتـشخواره كردي
شكستــــي دم بــه دم جـــام دلــــم را
گـــــهي بــا جام وصلت چاره كردي
رفــــو كردي  تو گاهي پاره ي دل
و بـــاز از نـــــو دوباره پاره كردي
دلــــي كـــز جــنس شيشه آفــريـدي
چـــرا مـــ‍أ نوس سنگ خــاره كردي
«كــــريــما» را كــه تا كويت كشاندي
دگـــــر بـــاره چــرا آواره كــردي
*******

چه مي خواهي از اين جام شكستــه
شكـــسته شيشه ي در خون نـــشسته
گـــسسته تــار و پـودم را غم عــشق
نــــوا كـــي خـــيزد از نــاي شكسته
زمـــانه قــــفل غــــم بـــسته به نــايم
بــــجز هـق هـق چـه دارد ناي خسته
پـــرم بـــستي و دادي شــوق پــرواز
چـــگـونه پــر زنــم بــا بــال بـســتــه
محمود كريمي نيا «كريما»زمستان هفتادوپنج -بيدار چشمه