شبي كه عــشـق به گلنغمه اي شكارم كرد
به حلقـه حلـــقـه ي زنـجـيـر در حصـارم كرد
بـلاي عـشـق خريـدم بــه جـان دل، عمــــري
مرا به مـرز جـنـون برد و سـر بـه دارم كرد
به كـوره بـُرد مــرا بـارها چو شيـشـه ي خـام
اگرچـه سخـت، ولــي جـام بـي غــبــارم كـرد
مــرا چــو دانـه ي انگــور، عـشـق زيـر لگـد
فـشــرد و در خــُم جـان بُـرد و مي تـبـارم كرد
چــراغ روشــنـي از نــــور جــان به من بخشيد
كـــه در مسيـــر طــلـــب شـاد و استــوارم كـرد
اگرچه شادي وغــم ميـخــرد به غــمزه ي خويش
چـگــونـه شد كه بـه ســوداي غــم دچـارم كرد؟
خوش آن بـــلا كه “كريمانه” سوخت جان مـرا
زشــعـله شـــعــله خــود معــــرفـت نـــثـارم كرد
آذر 91 كرج
