ز عشق، حاصل من جز شراره ي غم نيست
بـراي آتــش دل، جـز دو چشـم پـر نـم نيست
بــراي زخــم دلــم جــز نــمـك نمـي بخـشي
اگر چـه زخمـيِ عشقــت به فكر مرهم نيست
تمـام خانــه ي دل گُــر گــرفــته از نگــهت
اگر كـه شعــله كشـد پاي، تا سرم غــم نيست
كتـاب چـشم تــو را با نگــاه دل خـوانــد م
كه بين عاشق و معـشوق، حرفِ مبهم نيست
به بـارگــاه دو چشــمت، مــرا اشارت كــــن
اگر چه عاشق رويت، در اين جهان كم نيست
هـــزار جــلــوه بــه رقــصند و آدمي مخــتـار
به غــيـــر عــشــق “كـــريما”مـرادِ آدم نيـست