نالــه هـاي جنگــل از زخم تبــر آيد بگـوش
سبـز انـديشان ،خردمـنـدان ايراني به هــوش
رخت بر بندد ز كوه و دشت، مرغ نغمه خوان
اين چنين كز زخمه ي بيـداد مي آيـــد خــروش
جان جنگــل زخمــدار تيشه ي بيــداد هــا ست
خون، فسرده در رگ دادو نمــي آيد به جوش
ارّه ي بـــيــداد مي رقـــصـد به گرد شاخـه ها
تا نيـفـتـد ديگ افــزون خـواه طمـّاعي ز جوش
كوه و دشت از رانت خواران مُــزوّر تيــره شد
عــرصه هـا تــنگ اسـت بــر آزادگان شاد نوش
با طـــبـيـعـت مهــربان شـــو تا دلـت روشن شود
امــن و آسايــش اگر خواهـــي به آزارش مــكوش