با شعار بي د يني فــــكر تـــا زه را رانديـــم
آفــتـاب تــابــان را كــفـــر و تــيــرگي خوانديــم
سا لــها چــو پــرگاري عــقــل ما بود چـرخـا ن
لحظه لحظه تكراري گــــر د نقطـــه گردانديـــم
دايــــره دوايـــــر شــــد از مــراكــز بــي حـــدّ
خــط بســتــه را، از نــو در مــدار كج رانــديـم
شهـــپـران انــديـــشـه بستـــه با ل ودر زنجير
مــرغــكــان بــي پــر را جـا هـــلانـه پـرّانـديـم
مرغـــكي اگـــر پـــر زد، سـر به راه ديـگر زد
يـا پــرش ز بُــن كـنـديــم، يا ز ريشه سوزانديم
عــقــل و ديـن و دل سوزد، در خرا فه ي ديريـن
چــون زغــا ل نا گيرا گرد شـعـله چرخا ند يـم
صــد چـراغ انـد يـــشــه رو شنــاي عـا لم شـــد
مــا چــراغ مـــوشي را نــور بـي كران خـوانديم
گــر به ذلـــّت افــتـا ديــم آسمــا ن مقـصّـر نيست
كــاروان انــــديــــشه رفـــت و مــا بـجــا ما نـديـم