آیــیــنه دار رویــت، دریا و آسمــان است
پــیــوسته در تماشا چشمـان کهکــشانِ است
هــفــت آسمان ز گامت، خال ی به لب نهادند
هـرجا که پا نهادی، محرابِ انس و جان است
ای قـبــله گــاه ایمـــان ای خاتـــم رســـولان
قـــرآن نور بخشت،با مُهر حــق، نشان است
بعد از چهارده قرن،هر مرد و زن به صد شوق
هر یک بر آستانت از هر طرف روان است
آن نــورِ پــُر فــروغت کــز شمسِ عشق تابید
پیــغــام بخش وحدت روشنـگــر جهــان است
گویــای کــُلِ اســرار، آیـــات جان فـــزایت
صــد راز آشکارا صــد ها دگـــر نهان است
کــِی از قــلم بر آیـــد توصیـــف رویِ ماهت
در مد حــت ای محمّد این خامــه نا توان است
بلـبـل صفت “کـریـما” عمــری به شوق کویت
در باغِ سبزِ هستی، مفتون و نغمه خوان است