هماي فكر بشر تا كه بسته بر سنگــــ است
براي پــر زدني عاشقـــــانه دلتنگـــــ است
چگونه پر زند انديشه اي كه در همه عمر
اسير دام قفس ساز جهل و نيـــرنــگ است
دلم كه آيـنه گردان خيــــل اضداد است
خوشم كه در همه احوال صاف و بيرنگ است
درون كشتـــــي جان ناخداي عشق آييـــن
به موج عادت گرداب كهنه در جنگ است
ز را ه عـــشق و وفا پا نمــــيكشم هرگز
اگرچــــه هر قدمش خار فتنه و سنگ است
به راه عشق «كـــريما» ز دام غم مهراس
كه عافيت طـلبي نزد رهروان ننگ است