به گوش جان چو شنـيـدم، شبي تـرانه ي دوست
دلــم به هــر طــرفي رفـت، با بـهـانـه ي دوست
اگـرچــه ذره ي ناچــيــز و پــا به گــــِل بــود م
به اوجِ عــشــق، كشيــدم شبي تـرانه ي دوست
به با ل شــوق، پــريــد م بـه كهــكــشان خـــيـا ل
به جـستــجـو كـه بــيـابـم، مگــر نــشانـه ي دوست
دلــم در آتـــشِ شــوقــــش چــنــان مــصـفــا شـــد
كه چـشــمِ تــازه گــشــود م بـه بي كرانه ي دوست
هــر آنچــه گفــتـه ا م از نـيــك و بد، زبان دل است
بــه مـن رسيــده چــو گنجـيــنه از خزانه ي دوست
