دیده ی آیینــــه بگشـــا روی خویش
جستجو کن جلوه ی آن سوی خویش
از غـــــزالان جزنگاهی بهره نیست
دشـــت دل را بنگر و آهوی خــویش
مــــی دوی عمـری به کوی این و آن
یکــــدمی بنشین دلا در کوی خـــویش
خشــــت خامــــت را خدا آیینــــه کرد
تا که او را بنگـــــری در روی خویش
منـــــــــت بال ملــــــک را هم مکــــــش
پر بـــــزن با همـــــــــت بازوی خوش
صاف کن آیینــــه ات را صاف صا ف
تا ببینـــــی جلـــوه ی آن ســوی خویش
شــــانه در دســتی که جــــویی زلف یار
شـــانه ای هم بایـــدت بر مـــوی خویش
گر مشــــامت بســـپری بـــــر بــوی دل
عطـــــر دلبـــر بشــنوی از بوی خـویش
ره به دریـــایت «کریمـــا» کــی بـــری؟
از درونـــت گـــر نـــجویی جوی خویش
