ستـاره هــاي سحـــر زاد
دوبــاره كشـتـي ي ِ شب نــور را بهـانه گرفــت
ستــاره هـــاي سحــر زاد را نشــانـــه گــرفـــت
درون چـــادر شــب، روشنــي نمــي گنــجــيـــد
شعــاع شعــله ي شــب سـوز را شبـانــه گرفــت
نشســت هـالــه ي غــم در نگــاه روشن صبـــح
دمــي كه كشتــي ِ شــب در افــق كــرانه گرفــت
به جـــرم شــب شكــنــي نــا خــداي زورق شـب
نفــوذ خــنــده ي مــه را ز بــام ِ خانـــه گـرفـــت
گلـــوي روزنـــه هــا را به جــرم زايــش ِ نـــــور
شگــردِ نـــا حــقِ شبــگـــرد، جـابــرانه گــرفــت
تـمــام پــنــجــره هــا تــــن بـه تــيـــرگـــي دادنـــد
چـــو دسـت قــدرت شــب، روز را نشانــه گرفــت
عـــروس فــكــرت خــورشيــد ســر به زانـــو بــُرد
ز آه شعــلــه ورش بــاغ شـــب زبـــانــــه گــرفـــت
چــو بـــوي عــشــق”كــريـــمـا” بــر آمد از سُخـنــت
بــه روي صـفـحــه ي دل عــمــرِ جـاودانــه گــرفـــت