گمان
نقشینه ی فکر بکر عالم شده اند
باسبحه ووردو ذکر کم کم شده اند
عالم به سرا پرده ی اسرار رسید
آنان به گمان خویش آدم شده اند
خر
ز بار بردن خر بهر ادمی حاکی ست
که خر زنسل بزرگی وصدق و دلپاکی ست
زهی شرف به خرانی که ره شناس خود ند
دریغ و در د ز آدم کزاین خران شاکیست!؟
رسم حور و پری!
سعا یت مکن رسم حورو پری را
بیا موز از زلفشان دلبری را
چه رسمی به از این که قاضی زعدل اش
کشد جای آهنگری مسگری را!؟