به سـاز كهــنه ي عـادت چه سـود رقصـيـد ن
خــوشا بـه گـردِ هــنـر عــــاشقـانـه گـرديــد ن
بـه آفــتــاب هــنــر فـكـر خـود شكــوفـا كـــن
خـوشا ز بــاغ تــفـــكّر هـمــيـشه گــل چـيــد ن
بـزن بـه سنـگ مـحـك هر سخن كه مي شنوي
كـه آشــكـار شـود جـوهــرش به سنـجــيـــد ن
بـجـــوي دُرّ عــــمــل را ز ژرفـنــاي سـخـــن
“كــه وعـــظ بـي عملان واجب است نشنيـدن”
پــيـــام ســرخ حـسيــني فــراتـر از اشك است
بــه جـــاي گـــريـــه خـوشا آن پيام فهميــد ن
طــواف خانـه ي سنگي اگـر چه محـتـرم است
خــوشا مـــــقــام خـــــدا را درونِ دل ديــــد ن
نــهـفـــته در دل خــاكــت هـــزار گـوهــر پاك
ستــم بــه خـــويــش بـُـود مــعـد نـي نكـاويــد ن
به ســاز غـــيــر “كـريـمـا” نــرقـصـد آنكه بـُود
بــه گـــرد شـعـــله ي انــديشه گــرم رقـصـيــدن