براي جگر گوشگان وطنـم
آذري هاي در غم نشستــه
**
نگــاه سرخ گسل رمزي از زمين را خواند
ز چشــم هم زد ني تا مــدار فــرمان رانــــد
تمـــام خــــاك سـر افـــراز آذرسـتـــــان را
گسـل ســوار زميـن در غروب غـم لرزانــد
به كوچه كوچـه ي ايــران غــبار غم باريـد
به «ورزقان » و «اهر» خاك تيرگي افشاند
ســوار ســرخ گســل پـــوش خشمگيــن زميــن
چو رعد، مركب خويش از اهر به «زنجان» راند
به زيــر خــاك فـــرو بــرد شهــر و دهــكده هــا
ز خــط نـگــاره ي سرخــش غــمي به دلهـــا ماند
به سـيــل اشــك “كــريمــا” مگـــر دهــد تسكيـــن
مصيـبـتي كه جهــا ن را ز مــوج خود لـــرزاند
امرداد 91 كرج