كاروان انديشه

با شعار  بي د يني فــــكر تـــا زه را رانديـــم

آفــتـاب تــابــان را كــفـــر و تــيــرگي خوانديــم

سا لــها چــو پــرگاري عــقــل ما بود چـرخـا ن

  لحظه لحظه تكراري گــــر د نقطـــه گردانديـــم

دايــــره دوايـــــر شــــد از مــراكــز بــي حـــدّ

خــط بســتــه را، از نــو در مــدار كج رانــديـم

شهـــپـران انــديـــشـه بستـــه با ل ودر زنجير

مــرغــكــان بــي پــر را جـا هـــلانـه پـرّانـديـم

مرغـــكي اگـــر پـــر زد، سـر به راه ديـگر زد

يـا پــرش ز بُــن كـنـديــم، يا ز ريشه  سوزانديم

عــقــل و ديـن و دل سوزد، در خرا فه ي ديريـن

چــون زغــا ل نا گيرا   گرد شـعـله چرخا ند  يـم

صــد چـراغ انـد يـــشــه رو شنــاي عـا لم شـــد

مــا چــراغ مـــوشي را نــور بـي كران خـوانديم

گــر به ذلـــّت افــتـا ديــم آسمــا ن مقـصّـر نيست

كــاروان انــــديــــشه رفـــت و مــا بـجــا ما نـديـم