تــا عشــق وطــن در دل ما صـدر نشين است
خاكش به نظر، گوهر و سنگش چو نگين است
تــا روح خــــرد ، زنــده بُــوَد در وطــن مــا
جــان مايــه ي فـرهنگ دري، شعر وزين است
با شيــره ي جــان، نخـــل ادب، شهــد فشان شد
هر ريشه ي آن با خــرد و عشـق عـجيـن است
شــادابــي بستــانِ سخــن از دم عــشـق اســت
كـــز هـمّــت اربــا ب ا د ب، سبــز تريـن است
از فـيـــض هــنــر، سرو اد ب گــشت برو مند
با آنــكـه تــبــــر دار ز هــر سو به كمين است
فــرهــنــگ اهــورايــي مــا، ســسـت نگــــردد
هــم شـاخه و هـم ريــشه ي آن، ركن ركين است
سر سبــز تــر از پــيــش، “كريما” شود اين ملك
تا عــشــقِ وطــن در دل مــا صــدر نشيــن است
خرداد 76