بهاریّه

آمد بهار تازه چو گل خنده کن عزیز

لبخند عاشقانه پراکنده کن عزیز

سرشار مهرو عاطفه،لبریز رویشی

دل را به شور عشق وصفا زنده کن عزیز

***********************

آمد بهار تازه که دستی درآوریم

سر سبزو شاد تازه گلی دیگر آوریم

داروی درد کهنه ی ما مهرو همدلی ست

ای مهربان بیا که غم از دل در آوریم

……………………

نوروز بر همگان مبارک به ویژه دوستان صاحب دل

هشتم مارس روز جهانی زن

هشتم  مار س روز جهانی زن

************

                   زن درخشد گر  به فضل و علم وعشق

 

                   کی امامت بر زنان گردد حرام؟

 

                   هر زنی را کاین چنین اوصاف هست

 

                   خوش سزاوار است اگر باشد امام

 

روز جهانی زن را بر همه ی زنان عالم به ویژه هموطنان شاد باش می گویم

             

  

 

 

مام ایران،دیروز ،امروز

 

مـا م ایران،دیروز، امروز

دل پــر از د رد است و خـنـدانـم نمی دانم چرا

خــنــده بازار است و گــریـانــم نمی دانم چــرا

هــرکه بــر دامان پــُر مهــرم به مهمانی نشست

شیــر خـورد و کـَنــد پـستـانــم نمی دانــم چــرا

هرکه خورد از سفره ی گستر ده ام نان و نمک

سنـگ کـیـنــه زد به دنــدانــم نمــی دانـــم چــرا

مهد علم و عشق و ایمان بودم افسوس این زمان

در خــرافـه غــرق و حـیــرانم نمی دانــم چـــرا

در تحـجّــر مانــده ام چون سنگ در دامان کـوه

دانـشـم گـم گـشـت و ویــرانــم نمـی دانــم چــرا

بـاغ آبــادم به یــغـما رفـــت از شـوق بهــشــت

بــی بهـشـت ایــنـک به زنــدانــم نمی دانـم چرا

تا پـذیــرفـــتـم بــرادرخواند گی را از حجاز

خــار می رویــد ز بستــانــم نمی دانـــم چـرا

اوّلـــیــن بودم به عالــم در مرام و معرفــت

 

در «جــهــان ســوم» ایــرانــم نمـی دانــم چرا

پیـکرم صد پاره گشـت وبـچّه هایـم در به در

بــاز هـم پویـا و خـند انمـ نمی دانــم چــرا

خون کورش ،خون بابک ،دررگم جاریست لیک

رویــشی ـنــبـــوّد به دامــانم نمی دانــم چرا!؟

خر خوشبخت!!

خر خوش بخت!!!

خـــری که بیــن خــران بخـــت محترم دارد

بـــه سبــزه زار صــفــا ســور دم به دم دارد

به هــر کجا که رود سور و سات او بر پاست

همـیشــه یونجـه ی تــر می خورد چه غـم دارد

دهــد فـریـب خـران هـر زمـان به رنگـــی نــو

کـــه مـهــره هــای خریـــت ز هــر رقــم دارد

چـو می نــهـد همه جا بـار خود به گُرده ی غـیـر

زبـــان شــــکــوه چــرا گــاهــی از ستـــم دارد

ز رنــج پــیــر و جوان پـر شود چو آخـور او

چــگـونه وی خبــر از رنــج بــیـش و کم دارد؟

ربــوده آخــور شــاهـــی ز شرق و غرب جهان

مگــر کـــه جــام جـهــان بــیــن عـهـــد جـم دارد

در آرزوی وصــالــش خــــران و بــی خبــــران

مـــــراد جــمــلـه دهـــد دســـت پـــــر کرم دارد

برای قـــاطــر و خـــر، گـا ومیـش وبره و بـــز

هـــمیــــشـه نغـــمــه تسلــیم زیــــر و بــــم دارد

چــــو خـوش سرود «کـریما» زبان حال خــری

کــــه در حــریــم خــران بخــت محــتـــرم دارد

                                                             محمود کریمی نیا «کریما»

استاد وفا کرمانشاهی شاعر حماسه سرای ایران

 

صدای شاعر دوران سخن سرای وطن

حماسه پرور عاشق ،امیر ملک سخن

چراغ روشن فرهنگ ناب ایرانی

هماره از قلمت می هراسد اهریمن

سترگ مرد هنر آفرین عرصه ی عشق

تمام هستی ونامت نثار  نام وطن

چه زود بذر جدایی فشاتدی و رفتی

هنوز ما نرسیدیم به وادی ی «ا یمن

هنوز گنج گهر واژه های فردوسی

ز دستبرد حوادث نکرده ای ایمن

هزار نکته ی نغزت میان دفتر ها

در آنتظار تو اند ای یگانه ی دورا ن

وفا« ز هجر رخت سینه شعله زار غم است

 همیشه آتش سـوزان تــنــور سینه ی من

 

 

 

 

شب یلدا

ای شور همدلانه ای رسم آریایی

یلدای عشق و الفت ای آیت خدایی

هر تار گیسوانت راهی به سوی نور است

سر شار مهر و امّید از صبح روشنایی

شب طلوع خورشیدهمدلی« مهر آریایی» را پیشاپیش به همه پارسی زبانان ، در جای

جای جهان به ویژه فرزندان کورش بز رک« اولین پیامبرومعمار دمو کراسی وآزادی»

شاد باش می گویم

.
اس-ام-اس-شب-یلدا

کبوتران قلم

کبو تران قلم
 

مـــریــد ســاده دل و چشم بستـــه می خواهد

 

 


«کسیـــکــه اّیــیـنه ها را شکسته می خواهد»

 


نگـــــاه بـــرده پسنـــد از خلیفه هــای خـــدا


هــــمــا ره فکر به زنجیر بسته می خواهــد

 


نگـــاه قـــــــدرت مطلق تمـــا م مــرد م را


چو گلّه صف به صف و دسته دسته می خواهد


غـــلام پـــرده ی شـــب ســـدّ راه روشنی است


چگـــونه صبـــح سپیـــــد خجـــسته می خواهد؟


بهیــــن گزیــنه ی شب رو چراغ خاموش است


دو پلـــــک بســته و چشمــان خسته می خواهــد


کبــوتــران قــــلم بــــال نــور می طــلــبنـد


اگـــر چـه دشمنــشان پــر شکسته می خواهـد


خـــدای شعــر و هنـــر شاعــران حق گـــو را


ز خـــود گذشتـــه و از بنــد رستــه می خواهـــد


مـــرام عشـــق«کــــریما» نگاه شاد و خوش است


ولــی مــریـــد ز دنیــا گســسته می خوا هـــد

Continue reading

نیش روزگار!!

عقرب مکر به هر خانه خزید از دو سه جا

تا که هر صاحب اندیشه گزید از دو سه جا

زندگی کشت مرا تا نفسی شاد کند

نوش  اگر داد چو زنبور گزید از دو سه جا

زیر دندان بلا برد مرا چون علفی

همچو نشخوار گران «دهر» مزید از دو سه جا

هرکه را پند ز شهد سخنم  بخشیدم

همچو طوفان بلا گشت و وزید از دو سه جا

دل آیینه «کریمانه» به هر سو نگریست

تا که یک دلبر جانانه گزید از دو سه جا!!

قومی که خرد را ز کف خویش گرفتند

قومی که خرد را ز کف خویش گرفتند

آوای فریبنده کم و بیش گرفتند

پیشینه و فرهنگِ پر از گوهر خود را

با وعده ی پوچی ز کفِ خویش گرفتند

سنگی که تحجّر به تقدّس زند از جهل

مردم به سر خود سپر از «دیش» گرفتند!

با غمزه و اشکال خفن داد دل خویش

از قوم ریا پیشه و از ریش گرفتند

یک عده همه گرگ شدند از تب قدرت

اولاد بشر را همه چون میش گرفتند

چوپانی هر گله به خود فرض شمردند

گر معترضی یافت شدآتیش گرفتند

کهنه لحاف سیاست

گفتی «بگم،بگم»که اضافی شدی تو هم!

مضمون طنز و قافیه بافی شدی تو هــم

از بس که نظـم و نثـر سیاست رقــم زدی

آخــر اسیـر دام قــوافــی شدی تــو هــــم

دیروز تکــیه گاه تو بر عـــرش احتــرام

امروز میــم و دال اضافی شدی تــو هـــم

چندی برای  ملــت ما دُرد تــلــخ و گــَـس

یک چند نیـز دولت صافی شدی تـو هــــم

دیروز «سبز هاله ی نور»ت جهان گشــود

اینک چگـــونه بستـه کلافــی شدی تـو هــم

بس رشته ها که پنبه شد از بهر آن لحـاف

آخر برون ز «کهـنه لحافی» شدی تـو هـم

خنده ی دریا

خـنــده ی دریــا

یک شهــر پُــر کرشـمـه و زریــن نـقـابـهـا

باجام هــای وعــده  ی رنگـیــن حـبابـهــا

ما را بـه سوی چشـمه ی جاری نمی برنــد

پاهــای مانــده در ره دیــریــن سرابــهــــا

گاهـی نـقــاب تازه فــرا خوان کهنگی ست

کـو هــمــتـی کـه پـس بــزنـیـم این نقاب ها

تا کــی درون بــرکـه ی عــادت حـبا ب وار

غا فل ز رود جاری ومانوس خواب ها

رقصنده موج های ریا با لوای عشق!!

 پوشانده راه چشمه و زاید سراب هــا

آتـش گـرفــتـه جــان جهـان از تب دروغ

دلــهـا اسیـــر شعـــله ی این پــیـچ و تاب ها

عمری به جلوه های فریبنده خفته ایم

درسایه سار وعده ی عالی جناب ها

ای قـطـره سوی رود سفــر کن که بشکـفـنـد

نیــلــو فــرانــه خـــنـــده ی دریــا و آبــهـــا

 

 a

دو بیتیهای طنز

                         گمان

نقشینه ی فکر بکر عالم شده اند

باسبحه ووردو ذکر کم کم شده اند

عالم به سرا پرده ی اسرار رسید

آنان به گمان خویش آدم شده اند

      

               خر

ز بار بردن خر بهر ادمی حاکی ست

که خر زنسل  بزرگی وصدق و دلپاکی ست

زهی شرف به خرانی که ره شناس خود ند

دریغ و در د ز آدم کزاین خران شاکیست!؟

                   رسم حور و پری!

سعا یت مکن رسم حورو پری را

بیا موز از زلفشان دلبری را

چه رسمی به از این که قاضی زعدل اش

کشد جای آهنگری مسگری را!؟

ششدانگ بهشت« چند رباعی و دوبیتی طنز»

                     بهشت

  هر فرقه ی خوش بیان  چه زیبا و چه زشت

              در مسجد ودیرو درکلیسا و کنشت

           در کار فروش باغ جنّت همگان

       گر مرد رهی بخر تو ششدانگ بهشت

               *********************                                 

  سال شیرین!

                        چنان سال شیرینی آمد کرج!

                        که تلخی زکف داد امید فرج!!

                      و فر ش رفاقت ز دندان  بید*

                   جدا شد زهم نخ به نخ رج به رج

               بید=حشره ای  که عاشق  تارو پود لباس وفر ش است  وآن را می خورد.

                                                  

زیباترین حضور

زیـبا تـریـن حضـور

ای عـشق بی کـرانه ی سیـال و جــاودان

خورشید راه و هــمــدل و همراز عاشقان

هــر ذرّه با نگاه تـو رقــصان و جلوه گـر

رقـصد به شوق روی تو عـالــم یکان یکان

زیـبــا تـریــن حضور و نهانی ز چَشمهـا

نبـض حـیات می دهی ای نــور جسم و جان

گــه آشکـار می شوی از مــوج خـنــده ای

گاهـی نهــان به اشک گُهــر بار و دُر فشان

گاهــی مـیـان نعــره ی مستـانـه جلــوه گــر

گـه پــرده دار بغــض گـلــو گیر و بی نشان

هــر د م پـیـام تــازه به مــا مـیــرسد ز تــو

گـاهــی به قــا صدان بهاری و گــه خـــزان

جا نـهــا ز جام شوق تو مستا نه می کِشـَنـد

پـیــمـا نه های د م به د م ای نور بی کــران

هــر د م ز فـیــض بوی تودارم مـشام خـوش

هـمــواره چون نفس به “کـریما” بمان، بمان

مهندس همایون خرّم

خــــرّم آن کس که  به دل منزل جاوید نمود

راه خود را به سرا پرده ی معبود گشود

بذر عشقی به دل خلق جهان کاشت و رفت

تــا بر آرد زدل  زنده دلان شــعروســرود

خوش به حا لش که همایون هنر بود و چو گل

خـــرّمــی داد بـه دلــها و دل آ ســوده غــنـود

در گذ شت استا د موسیقی ی عشق وعرفان ایرا نی مهندس هما یو ن خرّ م رابه خا نوا ده ی ایشان وهمه ی هنر مندان  وهنر دوستان  دل آشنا تسلیت می گویم.

کشکول به کشکول پی لبخند!

کشکول به کشکول پی لبخند!

طنزی که برقصد ز پی اش فکر بشر کو

آن معجز دیرینه ی فرخنده  ا ثر کو

امروز، به پایین تــنه چسبیده تفکّر!

اندیشه ی در یایی و پر درّ و گهر کو؟

از ران و کفل، طنز خرانه همه جا هست!

بک شعر فروزنده ی هر ماده و نــر کــو

جفتک زدن و عر عر شیرانه فراوان!

سم ضربه ی یابو کُش و شیر افکنِ خر کو؟

گیرم که به پایین تنه، هر طنز بــچــسبد!!

زین درد گرانـی و ســتم رقص کــمر کو

کشکول به کشکول دویــدم پـی لــبخــند

جز خنده ی تلخی به لب از خون جگر کو؟؟

تکامل

تکامل

چار عنصر ساز و کار شور هستی می کنند

هر یکی کامل ولی با جمع مستی می کنند

آب و خاک وباد و آتش یک به یک از کاملان

عاشقانه کارخود  با چیره دستی می کنند

هم زمان با هم به خدمت، گاه گاهی ضدّ هم

در تضادندو چنین خوش، ساز هستی می کنند

این عناصر هر یکی در نقش خود، بی نقص و ناب

تا تکــامل کامـــل آیـــد چیــره دستــی می کنـنـد

روح هستی همچو دریا عاشق هر قطره است

قطره و دریای هستی می پرستــی می کـــنند

 

بوی بهار

بوی بهار

ز خشک شاخه بر آمد جوانه ما خوابیم

برای دیدن رویای کهنه بیتابیم

رسید بوی بهار و پیام نو آورد

 بیا برای شکفتن چو غنچه بشتابیم

 بریده ایم ز خورشید و در سیاهی شب

 به شور و شوق غزل خوان کرم شبتابیم

 به خود بیا و به خورشید جان خود بنگر

 ستاره ها همه در رقص ما و ما خوابیم

 میان بستر دریا چو قطره گم شده ایم

شکوه و هیبت دریا ز ماست ما آبیم

اگرچه قطره ی ناچیز و پا به گل ماندیم

نگاه عاشق دریا به ماست در یابیم