بر خیز و به خود بنگر ای زنده ی دل مرده
در چاه غم افتادی مایوس و دل افسرده
تا چند کنی زاری تا کی تو سیه پوشی؟

عمری طمعّ جنّت شادی زدلت برده

زالو صفت استعمار از روزنه ی افکار

با نیش زبانی خوش خون جگرت خورده

تا کی به تکاپویی جنت تو ودوزخ تو

بنشین و بهشتت را در خودنگر ای مرده

تو کنگره ی عرشی هرچند گلِ فرشی

در چنبره ی مکری سر در گم وپژمرده

تقلیدو خرافاتت درقعر جهّنم برد

عالم همه جنّت شد تو خواب خوشت برده

کوچشم خدابینت؟کوجلوه ی دیرینت؟

آیینه ی عشقی تو،زنگار ستم خورده

زنگار دلت را شوی از بارش فکری ناب

خورشید هنر زایی برخیز دل افسرده

اندیشه به خواب است و از جام ریا مستی

بیدار شو و بشکن این جام ترک خورده

گفتم سخن دل را با لحن «کریما»یی

گر مشعل خود باشی کی می شوی آزرده

باغ اهــورایـی
اهــورا مــردمــی آزاده بـــود یــــم
بــه جـانـبــازی هــمه آماده بود یــــم
سراسر، خاک ما ســر سبز و زیـبــا
کویــر و کــوه و صحـرایـش فـریـبا
به بـاغ سبــز ایــران، ســرو بودیــم
دل از عـالـــم بـه زیـبـایـی ربــودیــم
ز حـا ل ما چه می پرسی که چون شـد
دل از نــامــرد می ها غــرق خــون شـد
ریــا کــاران چــو از ما یــاد کــردنــد
بــرادر خـوانـد گــی، فــریاد کـردنــد
گشــودیــم از کــرم در را به ایــشــان
پـذیــرفـتــیــمــشان مـانـنــد خـویـشـان
بــرادر خــوانــده هــا بـیــداد کـردنــد
ستــم بــر مـا بــه نــام داد کــردنــــد
دمـی از ریــشـه ی مـیــهــن گـسسـتـیـم
بــه زیــر سـایــه ی غــفـــلـت نشسـتـیـم
ز خـوابــی خــوش وطــن از یـاد بردیـم
و رنگــیــن بــاغ میــهــن را فــسـردیــم
ملخــهـا در هــجــومی سرد و سـنگـیــن
جـویـــدنـد از ولــع ایــن بـاغ رنگـــیــن
جــویــدنـد آنـچـــنـــان افـــکــار مــا را
کــه گــم کردیـــم هـم خود، هم خدا را
خدا در مـا و مـــا گــرد جـهـانــــیـــم
به دنــبـالــش بـه هــر سویـی روانـیـم
جـویــدنــد آنـچــنـان مـا را ز ریــشـه
که سـوزد شـاخ و بــرگ ما هـمـیــشه
هــلا خــاتـون مـهــر ای عـشــق پــرور
بــیـــــا و چــادر مـهــرت بـــگـســتـــر
شــتــابــی کــن که جــانـی تــازه گیـریم
به سـبــزی در جهــان آوازه گیـــریـــم
سراسر، ریشــه مــان در خاک عشق است
نفــسهــا مــان هـــوای پــاک عــشـق است
بــه یــک شـبــنـم، جــوانــه رویــد از ما
جهــان، عــطــر طــراوت بویــد از ما
هـلا ای عــاشـقــان هــمّـــت نمـایـیـــد
غــبــار از چهــره ی مـیـهــن زدایـیــــد
رسیـد از دل اهــورا نـغـــمـه بــر گـوش
“کـریـمــا” در ره ایــران به جـان کــوش
بــزن بـــر تــار دل تــا نغــمــه خــیــزد
که غـــم از خـانــه ی دلــهــا گــریـــزد
به شــادی، مـلـــک جـم آبــاد گـــــرد د
ز آبـــادی، خـــدا هـــم شــاد گــــرد د
 

اهل دردم وارث زخمی هزاران ساله ام

می شکوفد دم به دم بر لب گل تبخاله ام

از من این پیغام را با مردم غافل بگو

نور امیدم که گرد زخم دیرین هاله ام

جان ایرانی نمی میرد به زندان قفس

با گلوی زخم پنهان وطن همناله ام

گل کند هر آتشی در زیر خاکستر نهان

آتش آه درد پنهان هزاران ساله ام

می دمد خورشید نو از زایش اندیشه ها

واژه ها گل می کند در مقدم آلاله ام

مـا م ایران،دیروز، امروز

دل پــر از د رد است و خـنـدانـم نمی دانم چرا

خــنــده بازار است و گــریـانــم نمی دانم چــرا

هــرکه بــر دامان پــُر مهــرم به مهمانی نشست

شیــر خـورد و کـَنــد پـستـانــم نمی دانــم چــرا

هرکه خورد از سفره ی گستر ده ام نان و نمک

سنـگ کـیـنــه زد به دنــدانــم نمــی دانـــم چــرا

مهد علم و عشق و ایمان بودم افسوس این زمان

در خــرافـه غــرق و حـیــرانم نمی دانــم چـــرا

در تحـجّــر مانــده ام چون سنگ در دامان کـوه

دانـشـم گـم گـشـت و ویــرانــم نمـی دانــم چــرا

بـاغ آبــادم به یــغـما رفـــت از شـوق بهــشــت

بــی بهـشـت ایــنـک به زنــدانــم نمی دانـم چرا

تا پـذیــرفـــتـم بــرادرخواند گی را از حجاز

خــار می رویــد ز بستــانــم نمی دانـــم چـرا

اوّلـــیــن بودم به عالــم در مرام و معرفــت

در «جــهــان ســوم» ایــرانــم نمـی دانــم چرا

پیـکرم صد پاره گشـت وبـچّه هایـم در به در

بــاز هـم پویـا و خـند انمـ نمی دانــم چــرا

خون کورش ،خون بابک ،دررگم جاریست لیک

رویــشی ـنــبـــوّد به دامــانم نمی دانــم چرا!؟

کبو تران قلم
 

مـــریــد ســاده دل و چشم بستـــه می خواهد

«کسیـــکــه اّیــیـنه ها را شکسته می خواهد»

نگـــــاه بـــرده پسنـــد از خلیفه هــای خـــدا

هــــمــا ره فکر به زنجیر بسته می خواهــد

نگـــاه قـــــــدرت مطلق تمـــا م مــرد م را

چو گلّه صف به صف و دسته دسته می خواهد

غـــلام پـــرده ی شـــب ســـدّ راه روشنی است

چگـــونه صبـــح سپیـــــد خجـــسته می خواهد؟

بهیــــن گزیــنه ی شب رو چراغ خاموش است

دو پلـــــک بســته و چشمــان خسته می خواهــد

کبــوتــران قــــلم بــــال نــور می طــلــبنـد

اگـــر چـه دشمنــشان پــر شکسته می خواهـد

خـــدای شعــر و هنـــر شاعــران حق گـــو را

ز خـــود گذشتـــه و از بنــد رستــه می خواهـــد

مـــرام عشـــق«کــــریما» نگاه شاد و خوش است

ولــی مــریـــد ز دنیــا گســسته می خوا هـــد

Continue reading →

عقرب مکر به هر خانه خزید از دو سه جا

تا که هر صاحب اندیشه گزید از دو سه جا

زندگی کشت مرا تا نفسی شاد کند

نوش  اگر داد چو زنبور گزید از دو سه جا

زیر دندان بلا برد مرا چون علفی

همچو نشخوار گران «دهر» مزید از دو سه جا

هرکه را پند ز شهد سخنم  بخشیدم

همچو طوفان بلا گشت و وزید از دو سه جا

دل آیینه «کریمانه» به هر سو نگریست

تا که یک دلبر جانانه گزید از دو سه جا!!

گفتی «بگم،بگم»که اضافی شدی تو هم!

مضمون طنز و قافیه بافی شدی تو هــم

از بس که نظـم و نثـر سیاست رقــم زدی

آخــر اسیـر دام قــوافــی شدی تــو هــــم

دیروز تکــیه گاه تو بر عـــرش احتــرام

امروز میــم و دال اضافی شدی تــو هـــم

چندی برای  ملــت ما دُرد تــلــخ و گــَـس

یک چند نیـز دولت صافی شدی تـو هــــم

دیروز «سبز هاله ی نور»ت جهان گشــود

اینک چگـــونه بستـه کلافــی شدی تـو هــم

بس رشته ها که پنبه شد از بهر آن لحـاف

آخر برون ز «کهـنه لحافی» شدی تـو هـم

خـنــده ی دریــا

یک شهــر پُــر کرشـمـه و زریــن نـقـابـهـا

باجام هــای وعــده  ی رنگـیــن حـبابـهــا

ما را بـه سوی چشـمه ی جاری نمی برنــد

پاهــای مانــده در ره دیــریــن سرابــهــــا

گاهـی نـقــاب تازه فــرا خوان کهنگی ست

کـو هــمــتـی کـه پـس بــزنـیـم این نقاب ها

تا کــی درون بــرکـه ی عــادت حـبا ب وار

غا فل ز رود جاری ومانوس خواب ها

رقصنده موج های ریا با لوای عشق!!

 پوشانده راه چشمه و زاید سراب هــا

آتـش گـرفــتـه جــان جهـان از تب دروغ

دلــهـا اسیـــر شعـــله ی این پــیـچ و تاب ها

عمری به جلوه های فریبنده خفته ایم

درسایه سار وعده ی عالی جناب ها

ای قـطـره سوی رود سفــر کن که بشکـفـنـد

نیــلــو فــرانــه خـــنـــده ی دریــا و آبــهـــا

 a

این حیله ی دشمن بود ای دوست خودت دانی
تا تفرقه اندازد بر وحدت ایرانی

کی خنده کند عاقل بر لهجه ی یارانش!؟
پرهیز از این غفلت ،هشدار زویرانی

بازیچه شدیم افسوس از حیله ی استعمار
از همدلی افتاد یم زان خنده به آسانی

بر گرده ی ما دشمن بنشسته و می تازد
از غفلت خود شاد یم زان خنده که می دانی

با نوحه بـــــگر یـــا ند واز لهـــجه بـــخندا ند
این شیوه ی دشمن را ای دوست نمیدانی؟

آمد بهار تازه  که دستی دآوریم

سر سبزو شاد تازه گلی دیگر آوریم

داروی درد کهنه ی ما مهرو همدلی ست

ای مهربان بیا که غم از دل در آوریم

بارد ز ابر تفرقه رگبار فتنه ها

باز آ که زیر چتر تفاهم سر آوریم

………

هنگامه ی حسینی

مــاه محـــرم آمـــد با شــور تـــازه یـاران

آمــد که عــشـق بـارد بر دل چـو ابـر باران

هنگــامـه از  حسین است، مردی که یاد و نامش

از عـشــق می شـکافــد زنــدا ن روزگـــاران

ای خون حق مــدد کن، در کار خود زنی شـد

شـمــشیـــر پـیـروانـت از مکر کـیــنــه داران

بـــردنــد آبــــرو را از عــشــق و آد مــــیّـــت

یـــاران بـــی تــفــکـــّر   د ســتـان جیره خواران

کـج بــیــنی و خــرافـه آفــات راه عشق اند

چـشمـی د گــر گــشـایــیـد ای تعـزیت مداران

آیــات حــقــمــداری سر خط حـق کشـی شد!!

ظاهـــر پــرستـــی و زَرق آوار حــقـمـداران

بر ســر زدن چــه حاصــل ای صاحــب تـفـکّر

انــدیـــشه هــای روشــن از نــور دل بــبـاران

از اشــک غم چه حاصل، فرهنگ کربلا را؟

کی ســرفراز گردد، سردار نـــی سواران

دست خرافه گستر پیوسته در کمین است

تا کـی خمـوش و ساکــت ای معـرفـت تـبـاران

هـــر بــا ده ی کهـــن را با جـام دل “کـریـما”

پــیــما نـه کـرد و پـیــمـود با لطـف میگـساران

آئینه شکن ها

آن تــــیره دلانی که دَ ر میکده بستند

از خمکده ی زهد ریا یکسره مستند

در خانه ی بی روزن و تاریک  تحّجر

عمری به عبـث منتظر نور  نشستند

صد گوهر اندیشه چو آئینه درخشید

هر آ ینه را قوم ریا پیشه شکستند

تا فکر بشر رام شود کهنه پرستان

بر گردنش از شیوه ی نو سلسله بستند

قومی که بود بسته ی زنجیر خرافات

صــد قـــرن دگر نیز همانند که هسـتنــد

آزادی اندیــشــه بهـــیــن رسم اهـوراست

کوته نظران، حیف کزیــن شیـوه گسستــنـد

آئــیــنه شــکـنـها کــه شکــستـنـد قـــدِ سرو

جز ننگ و ملامت ز جهان بهره نجستـنـد

صد شاخه ی نو رُسته «کریمانه» بـر آرد

هـــر سرو سر افراز که با حیــله شکستـنـد

سفره های هوس

چگــــونه شکــــوه کنــم در فضــای تنگ قفس

کــه دست عشــق ستیــزان گــرفته راه نـــفـس

پــرنــده های سبــــک ســیر عشـــق را صیّــا د

یکـــی یکـــی فـــکنـــد در حصـــار سرد قــفــس

مــــریــد زهـــــد ریـــا از برای پســت و مقــا م

مــنافــقــانــه گـــزینـــد بـجـــای کـــَس، نــاکـــَس

طـمع به میوه ی نا رس مبر چو «واعــظ مســت»

کــه طعـــم تــلــخ مذ لّـت چــشی و مـزّه ی گـس

چــه درد نــاک و غــم آلـــود و عبرت آموز است

کــه نــا کسـان همـه پــوشیده اند جـامه ی کـَـــس

ز اهــــل مکــر «کـــریما» حـذر نما کا ین قــوم

مــرید لــقمه ی چــربـنــد و سفره های هــــوس

چشمه ی دل

چـــشم دل دیـــده گشـــا تا نبرد خــواب مرا

خـــواب تقلــــید فسونکـــاره ی گرداب مرا

همه جا نغمه ی موزون   فریب است، ای عشق

خـــواب غــفلت چه فریباست تو دریـاب مرا

دســت مــردابی عادت همه در رقص حبـاب

تـــا به افـــسون و ریا هدیه دهد خواب مــرا

موج خوش نقش حباب از پی خود می کـشدم

ســـوی مــرداب بـــلا میــبرد ایــن آب مـــرا

بـــا تو من راهی دریا شدم ای چـــشمه ی دل

همـــــتی تــا نــفریـــبد گــــــل مـــرداب مـــرا

تــا بـــه دریــا نــرسم راحت جان هیهات است

دل عــــاشق بـــرهان از غـــــم پـــایــاب مــرا

تـــــن بـــه امـــواج بـــلا داد «کریما» که شود

چــــشم نـــورانی دل رهــــبر و رهــــیاب مـرا

دیگ همّت

گــــو به بــلبــل که چنین نـاله و زاری نکند

گر زمــستان نـــرود بــاغ بــــهــاری نکــند

فکــر یــخ بستــه ی مـا آب نگردد به سرشک

دیـــگ هــمّــت کــه نجــوشیــد بخاری نکــند

کــــوزه ی کــوچــک فـکری که نجوید ره آب

چــاره ی تــشــنگی دشت وصحاری  نــکـنـــد

اســـب رهــــوار فــرو خفــته به زیــر پــالان

ســـوی مــیــدان نــرود گــرد و غـبــاری نکند

شهر عشقیم و جهان در خم یک کوچه ی ماست!

وای اگــــر پـــای دلت  خــفـــته و کاری نکند

دستـــی از غـــیــب نــیـایـد که دهــد یاری ما

گرکه  اندیشه نجنبیده ویاری نکند

یار ما همدلی وهمت واندیشه ی ماست

دست غیبی همه را بسته وکاری نکند!؟

عشق وطن

تــا عشــق وطــن در دل ما صـدر نشین است

خاکش به نظر، گوهر و سنگش چو نگین است

تــا روح خــــرد ، زنــده بُــوَد در وطــن مــا

جــان مایــه ی فـرهنگ دری، شعر وزین است

با شیــره ی جــان، نخـــل ادب، شهــد فشان شد

هر ریشه ی آن با خــرد و عشـق عـجیـن است

شــادابــی بستــانِ سخــن از دم عــشـق اســت

کـــز هـمّــت اربــا ب ادب، سبــز تریـن است

از فـیـــض هــنــر، سرو اد ب گــشت برو مند

با آنــکـه تــبــــر دار ز هــر سو به کمین است

فــرهــنــگ اهــورایــی مــا، ســسـت نگــــردد

هــم شـاخه و هـم ریــشه ی آن، رکن رکین است

سر سبــز تــر از پــیــش، “کریما” شود این ملک

تا عــشــقِ وطــن در دل مــا صــدر نشیــن است

حدیث زخم و نمک

برای زخم علی (ع) اشک شور، مرهم نیست

دوای درد عـــدالـــت، سرشــک ماتــــم نیست

ز دست شیعه ی خود نیز، زار و دلخون است

کسی به خون جگری چون عـلی به عالم نیست

هــــزار و سیصد و انـــدی چو ابــر می باریم

ولـــی زمیـــن عــدالـــت هــنــوز خـرّم نیسـت

بـــه فــرق خود مـــزن ای شیــعه، کربلایی شو

کـــه هیــچ پایـه ی عـــدلی به گریه، محکم نیست

چــرا بـــه زخــم عــدالــت نمــک فشان شده ایــم؟

مگــر بـه غـــیــر نمــک، مرهـمی فراهـم نیست؟

ز جهـــل خویـــش، گـــرفـــتـار دام بـــیــدادیــم

عــلاج جهـــل و ستـــم، گـــریـه ی د ما د م نیست

چگـــونه درد نهـــان را بــیــان کــنم ای دوســـت

که در دیــــار ریـــا جــای گـــوش  محـرم نیــست

چــرا بـــه کـنــــج قـــفـس، مـرغ فــکـر را بستیـم

مگــــر بــه اوج پــریــــدن، ســزای آدم نـیـــست

بــه کــنـــج غــم منــشیــن ای دلــیــر ایـــرانــی

کـــه مــویـــه، در خــور مـردان کـشور جم نیست

بـیــا بـــه یــاری حـــق، ریشــه ی ریـــا بــر کن

ریــــا و فــتـــنــه کمــیــن کـــرده وقـت ماتم نیست

طــبـیــب عــشــق،” کــریــما” مگـــر دوا بخـــشـد

وگــرنه زخــم علی را کـــه نــالــه مـرهـم نیست

********

غــزل ،مصـیــبــت من ذره ای ز درد عــلی ست

چــه گــویــمت کــه پــذیــراش، گــوش عــالم نیست

کاروان اندیشه

 با  شعار  بی د ینی فــــکر تـــا زه را راندیـــم

آفــتـاب تــابــان را کــفـــر و تــیــرگی خواندیــم

سا لــها چــو پــرگاری عــقــل ما بود چـرخـا ن

   لحظه  لحظه تـــکــــراری گــــر د نقطـــه گرداندیـــم

دایــــره دوایـــــر شــــد از مــراکــز بــی حـــدّ

خــط بســتــه را، از نــو در مــدار کج رانــدیـم

شهـــپـران انــدیـــشـه بستـــه بال و در زنجیر

مــرغــکــان بــی پــر را جـا هـــلانـه پـرّانـدیـم

مرغـــکی اگـــر پـــر زد، سـر به راه دیـگر زد

یـا پــرش ز بُــن کـنـدیــم، یا ز ریشه  سوزاندیم

عــقــل و دیـن و دل سوزد، در خرا فه ی دیریـن

چــون زغــا ل نا گیرا گرد شـعـله چرخاندیـم

صــد چـراغ انـد یـــشــه رو شنــای عـا لم شـــد

مــا چــراغ مـــوشی را نــور بـی کران خـواندیم

گــر به ذلـــّت افــتـا دیــم آسمــا ن مقـصّـر نیست

کــاروان انــــدیــــشه رفـــت و مــا بـجــا ما نـدیـم

شکــوه هــای درد!

شعـــر هــایــم بی ریـا و خا کی انـد

لیـکــن از لطـف خدا افلا کــی انــد!

تــیــرگــی را از رخ انــدیــشه هــا

گــر نشـــویـــی عــا مل نا پا کی اند

بی ریـا یــی مُــرد و حاکـم شد ریــا

هر دو در خواب خوش بی با کی اند!

بــا خــدا مــا در مـعــا بد گـم شـدیــم

کا هـنان راضی و مردم شاکی انــد؟!

شعــر نـا م و نــا ن و  ، فرهــنگ ریـا

این زمان شیرین چو قند ،افلاکی اند!!

شکــوه هــای درد و شعـــر معـرفـت

گرد و خـاک واژه هــای خاکــی انــد؟!!

تازه اشعاری که جــوشنــد از شعــور

از جنــون و حاصــل بــی بــاکـی اند!!؟

بــس کنیــد ای واعــظان بــی عــمــل

شکّــریـــن گفــتــارتان هـّـتـا کــی انــد

مــدّعــی  ها راه خـــود را در خـیــال

مــیــرونــدامّــا چـو توپ «هـاکـی»اند!؟

کهن تاک

شـرا ب نــابـــت از بـــن مایــه لبـــریـــز

کهن تا کِ وطن سبزِ شکر ریز

به جا نت تیشه ی جهل و خرا فات

فرود آ مد که با بیگانه مستیز!؟

ریا با چتری از جهل و دو رنگی

به با غت خیمه زد چون قوم چنگیز

بسوزان دُرد نا پاک از و جودت

چو کف بیرون کُنش ای ناب لبریز

به زهر آ لوده شد جام وجود ت

کجا یند آن طبیبان سحر خیز؟

هلا ای زاده ی درد از چه ترسی

تو روئین تن ز دردی، مَرد! بر خیز