رويــاي دل آســودگـــي ات نقــش بر آب است تــا اســب خـرد زين نكني بخت تو خواب است ايـــرانـــي بــــاهــوش بيــنـديــش و عمـــل كن هــر نـــقــش كه بي فكر زدي نقش
آن تــــيره دلاني كه دَ ر ميكده بستند از خمكده ي زهد ريا يكسره مستند صد گوهر انديشه چو آئينه درخشيد هر آ ينه را قوم ريا پيشه شكستند تا
اگر چه طنز پردازان ظريفند! به هر مجلس سخنها را حريفند!! ولي باران نعمت گر ببارد چو من كم بهره اي وارونه قيفند!!؟
چو اسب معرفت را هي نمودم همه دشت جنون را طي نمودم خرافاتي كه خوردم داده بودند به انگشت تفكر، قي نمودم خرافه همچو ديو آمد به جنگم به گُرز
شعـــر هــايــم بي ريـا و خا كي انـد ليـكــن از لطـف خدا افلا كــي انــد! تــيــرگــي را از رخ انــديــشه هــا گــر نشـــويـــي عــا مل نا پا كي اند بي
چـو پـيـك خـوش خـبـر از كـو ي يـا ر باز آيـد قــرار رفــتــه ي هــر بــي قــرار بــاز آيــــــد خــزان د ل بــرود، ز آ فـتــاب جــلـوه ي دوست بــه
با شعار بي د يني فــــكر تـــا زه را رانديـــم آفــتـاب تــابــان را كــفـــر و تــيــرگي خوانديــم سا لــها چــو پــرگاري عــقــل ما بود چـرخـا ن لحظه لحظه تكراري
چه شد آن سنگ خرد گستر « دارا» كه زند شيشه ي خوشرنگ ريا را ز شعاري كه به شمشير قوي شد! نكند دست ريا هيچ مدا را همدلي بود
براي جگر گوشگان وطنـم آذري هاي در غم نشستــه ** نگــاه سرخ گسل رمزي از زمين را خواند ز چشــم هم زد ني تا مــدار فــرمان رانــــد تمـــام خــــاك سـر
نالــه هـاي جنگــل از زخم تبــر آيد بگـوش سبـز انـديشان ،خردمـنـدان ايراني به هــوش رخت بر بندد ز كوه و دشت، مرغ نغمه خوان اين چنين كز زخمه ي بيـداد