براي زخم علي (ع) اشك شور، مرهم نيست دواي درد عـــدالـــت، سرشــك ماتــــم نيست ز دست شيعه ي خود نيز، زار و دلخون است كسي به خون جگري چون عـلي

ببار اي ابر رحمت بر وجودم كه شويد رنگ عادت از سجودم ز عادت ميكنم عمري عبادت بسوزانم به اين اوراق  عادت بسوزان خار و خس را از زمينم كه

خــدايــي روزگـاري داشــت روزي با خدا آد م چه پيش آمد كه اين سان سرنگون شد در بلا آدم   يقين از خويش خود غافل شد از سر مستي گنـد

روزگاريست كــه دوز و كـلك از ما دور است وطــن آرامتــر از خـــواب شب د يــجور است شهــــر مـا همچــو خــدا شــهر، نـدارد كــلكي شكــــرِ لّلــه كه سراسـر ز منــاهي

هــــي نگو فاصله ها بيش ز فرسنگ شده اهل قدرت دلشان سخت تر از سنـــگ شــــده چه كسي گفت غني راغم محرومان  نيست؟ جگرش سوخته ي سفره ي كمرنگ شده«!!»

غم از دل شاعران شود دور گر بزم نشاطشان شود جور افسوس كه درد خانه زادي بر دل بنشانده زخم ناسور افكار جهان به سير افلاك ما بسته به دام

بــه نــام كود ك د ل خوانــد مت، بيا اي دوست بـيـا كــه پـــر بزنـم با تــو تــا خــدا اي دوســـت بــه نــا ي عــشــق، تو را خواند م اي

مي د مد خورشيد عشق از شرق جان بار دگر گر به استقبالش آيي مست و از خود بي خبر تا نشستي فارغ از انديشه در باغ وجود باغ جان

به گوش جان چو شنـيـدم، شبي تـرانه ي دوست دلــم به هــر طــرفي رفـت، با بـهـانـه ي دوست اگـرچــه ذره ي ناچــيــز و پــا به گــــِل بــود م به اوجِ

درون حـنــجــره ها نــاي هـمنــوايــي نــيست به كــوچــه بــاغ سخـــن عــطـر آشنايـي نيست ز فــقــر عـاطــفـه خـشكـيــد چشمه ي احـساس بــه جـمــع اهــل هــنـــر روح هـمگــرايي نيست صــداي هــمهـمه هـا

19 فروردين92 مصادف  با اولين سالگرد در گذشت شاعر، مورخ،طنز پرداز و نمايشنامه نويس پر تلاش، جاودان ياد ايرج بقايي متخلص به وفا كرماني مي باشد، زنده ياد وفا كرماني

آمــد بــهــار تــــازه  د لـــت را نويد  بخش   از غم دگر مگو ي و نو يد ش به عيد بخش   ساقي سبو به دست  روان شد به كوچه

آمد بهار تازه  كه دستي در آوريم همّت كنيم وتازه گلي ديگر آوريم   داروي درد كهنه ي ما مهر و همدلي ست اي مهربان بيا كه غم ا ز

مــا ز شعر «شيـــخ»* و از ملا تشكـر مي كنيم راست قـامــت يا كمـي دو لا تــشـكر مي كنيم بوي عـيـد آمــد گرانـي را به ويـلا ها كشانــد از گـرانـي،

آمـــد بــهـــار و خــانــه تــكــاني نــكــرده ايـــــم بـــر مــقـــد مـــش گــلاب فــشانــي نكــــرده ايــم نـشگــفــت هـيـچ غـــنـچــه ي شا دي در اين بـهـا ر فــكـــري به حــا ل عــيـش خــزانـي

اي عــشـق بـي بهــا نــه ي سيّــال و جــاودان خـــورشيـــد راه وهــمـــدل وهـــمـراز عاشقان هـــر ذرّه بـا نگـــاه تــو رقــصان و جلــوه گـــــر رقــصــد به شوق روي تـو عــا لم

خــــرّم ان کس که  به دل منزل جاوید نمود راه خود را به سرا پرده ی معبود گشود بذر عشقی به دل خلق جهان کاشت و رفت تــا بر آرد

مدح و نــوحه حاكــم است وشعر بـيــداري كــم است روح شعـر از درد و غم با مرغ شبخوان همدم است شاعــران بــر دوش خــود بـا ر رسالــت مي كشنـد نــور

زمـان، زمــانِ شكفـتــن زمان شيـدايـي است ظهــور عـشــق، ز اشـراق دل تـمـاشايي است به سبــزه زار د لم غــنچه هاي عشق شكفـت تمــام پهــنه ي  دل در تــبِ شكوفــايــي است

به سـاز كهــنه ي عـادت چه سـود رقصـيـد ن خــوشا بـه گـردِ هــنـر عــــاشقـانـه گـرديــد ن بـه آفــتــاب هــنــر فـكـر خـود شكــوفـا كـــن خـوشا ز بــاغ تــفـــكّر هـمــيـشه گــل چـيــد

شبي كه عــشـق به گلنغمه اي شكارم كرد به حلقـه حلـــقـه ي زنـجـيـر در حصـارم كرد بـلاي عـشـق خريـدم بــه جـان دل، عمــــري مرا به مـرز جـنـون برد و سـر