مــاه محـــرم آمـــد با شــور تـــازه يـاران آمــد كه عــشـق بـارد بر دل چـو ابـر باران هنگــامـه از  حسين است، مردي كه ياد و نامش از عـشــق مي شـكافــد زنــدا

دام شهــوت،دام مكــرو دســت زور در كمــيـن ما بـُـوَد تــا پــاي گــور بي تفــكّـر هــركه شــد دنـبـا له رو نخــل امّــيــد ش بسوزد در تــنـور فـكــر روشــن رهــنماي آدمــيـست رهــسپــارش

جـــنــونـــم دادي و آواره كـــــردي ز سنـــگ ايــن و آن بيچاره كردي نـــرويد غـــيــر شــــعله ازدل مــــن مـــــرا قـــقــنـوس آتـشخواره كردي شكستــــي دم بــه دم جـــام دلــــم را گـــــهي بــا

چشمان غزل ريز وهزاران لبخند   با لشكر خون ريزو هزاران لبخند   صيدي ز كمندش نكشد پاي برون   صيّاد دل انگيزو هزاران لبخند

چشمي كه شراب از دل دريا دارد بر ساحل جان بذر طرب مي كارد   با خنده ي مهرو دل دريايي خويش باران صفا بر دل و جان مي بارد

من مست نگاهت شده ام مي داني؟   كي قصّه ي دل از نگهم مي خواني   درخانه ي چشمت دل ما زنداني ست   گاهي خبري بگير از اين

چــرا بــه عــادت ديــريـنه آه و نـاله كنيــم؟ ز ديـده بـاده بگـيـريم و در پيـاله كـنيــم؟ بيــا بـه هــمّت خود ديـو جـهـل و تفرقه را بدســت محـكـم وحــدت بـهـم مچـاله

سحـر ز نــاي دلـم نغـمه اي به گـوش آمـد ز جاي خـيـز، كه ايـران ز نـو به هوش آمد بـنـوش زان خُــمِ پاكـيـزه خــوي ايــرانــي شراب وحــد ت مــلّـي، كه

یک عمرهمیشه  ماست مالی شده ایم! تا صاحب فکر های عالــی شـــده ایم!!   با جوک به مصاف فکر دشمن رفتیم با خنده به حال خویش خالی شده ایم؟!  

بــا آخــریــن تــرانـــه در ظـلــمــت شبـانـــــه در خـــون مــا شکـفــتــه فــریـــاد عــاشقــانـــه پیـروزیــت مـبارک ای صبح عـشـق و امـــیــد بـر مــرگ شـب رسیـده از خـط خـون نشانـــه زیـباتــریـن شقــایــق رویـیـــده

استاد جلیل قریشی زاده -وفا   کرمانشاهی به سوی معبود پرواز کرد. ********************** صدای شاعر دوران سخن سرای وطن حماسه پرور عاشق امیر ملک سخن چراغ روشــن فرهنگ ناب ایرانی هماره

سالها تلخي بخوردم داده اند امّا چه خوش طبع من زان شهد ديرين در نهان دارد هنوز شعله ي عشقي كه هر سو اهرمن بودش كمين لوح دل از جلوه

گـاهــی ز چشــم پـُـر نــم خــــود رود می شـوم روشــن ضمـیــر و صــافی و پـُر سود می شوم بـر بـا ل ابــر عـشـق، نشـیـــنـــم چــو شبــنــمـی آخــــر شبـــی ز بــارش

مـــريــد ســاده دل و چشم بستـــه مي خواهد «كسيـــكــه اّيــيـنه ها را شكسته  مي خواهد» نگـــــاه بـــرده پسنـــد از خليفه هــاي  خـــدا هــــمــا ره فكر به زنجير بسته  مي خواهــد

در ایـن بستــان که جــولان غــرور است دلِ اهـــــل تحـــجّـــــر در ســــــرور است تــلاشـــی کــن کــه در ظـلـمــت نمانـیــم فـــلــق لبخــنــد زد، وقـت ظهـــور است ز فــانــوس خــرد، ره شــد

خـیــال خــواب راحـت از دو چـشم تـَـر ربـوده ام بــرای دیــــدن رُخـــت دو دیـــده را گــشـــوده ام گهــی ز عــطـر لالــه ها گهی ز کوه و صخره ها شــمــیــم د

خواهــی که جاودانــه شــوی سـبـز و پایــدار نقـشی بــزن ز عـشــق، به دیـــوان روزگـــار خواهــی کــه بــاغ عــشـق، بر آرد گـل مــراد چشمی به ریشه بایـد و چشمـی به شاخـــسـا

عـــمـري به زيـر چتـر توهّم چريـده است كـرم درون پيـلـه كه بــر خود تـنـيـده است جــز با نـگــاه عـا د ت ديـريـنه نــنـگـــرد كنـج حــصـار كهنه ي عـادت، لـميده است

عقرب مکر به هر خانه خزیـد از دو سه جا تا که هر صاحب اندیشه گزیــد از دو سه جا زندگی کُشت مرا تا که دهد جرعــه ی شهــد نوشی

به شعــله هــای درون، شمع راه خویـشتـنـم هـمـاره مـشـتعــل از ســوز آه خـویــشتـنــم تـمـام خانـه ی جانـم ز عــشـق، روشن شــد به یمــن روشنـی اش مهــر و مـاه خویشتـنـم چه

کلید و قفل از زنگار لبریز به دست شیخ ما  افتد فراوان ز« نفت سفره»باید چشم پوشید که گردد شستشویش سهل وآسان!!؟؟