دردی  که دوا نداشت با آن خو کن هردم بنواز وچون گل اورا بو کن!! گر طاقت درد و رنج ایّا مت نیست بر تلخ شراب مرد افکن رو کن

شاعری در وصف انگور اینچنین گفتا سخن «راز خلـقت را خدا با دانه ی انگـور گفت» من گمان دارم خدا در گـوش آدم گفته است راز چون گوهر ولی، انگور

ای شور خفته در دل رندان ،بیا برقص دلها مــقــیـم گوشه ی زندان ،بـیا برقص دیگر نه رستمی و نه شیری در این دیار ای «آرزوی »کهنه ی رندان ،بیا

آنـچـنان بـی سـرو سا مان و خرابم  که مپـرس موج سر گشته ی در یای سرابم که مپرس می کشــد موج نگاهــش دل ما را به سراب پــای، پــر آبــله

ندیدم در جهان گنجی به از دوست که عالم از وجودش سبزو نیکو ست خوشا یاری که یکرنگ است ودلجو بهین گنجینه ای که عشق با اوست

به ژرفای  نگاهت غوطه با ید اگر غوّاص دل بر گل نشیند   به مهمانی ی چشمت خواهم آمد اگر خنجر به پای دل نشیند

مرد جوانی پس از مصرف قرص توهّم زا خودرا از درون خودروی در حال حرکت با سرعت بالا در اتو بان به بیرون پرت کرد،جراید چندی پیش.. شبـــي مــردي ز

رويــاي دل آســودگـــي ات نقــش بر آب است تــا اســب خـرد زين نكني بخت تو خواب است ايـــرانـــي بــــاهــوش بيــنـديــش و عمـــل كن هــر نـــقــش كه بي فكر زدي نقش

غم از دل شاعران شود دور گر بزم نشاطشان شود جور افسوس كه درد خانه زادي بر دل بنشانده زخم ناسور افكار جهان به سير افلاك ما بسته به دام

هرچند ز اقتراح ادبی جوشیده ست! هر کس سخنی از دل خود می گوید… من زنده ام بر نقطه ی جان همچو خط پرگارم هم ذ رّه ی نا چیزم

آیــیــنه دار رویــت، دریا و آسمــان است پــیــوسته در تماشا چشمـان کهکــشانِ است هــفــت آسمان ز گامت، خال ی به لب نهادند هـرجا که پا نهادی، محرابِ انس و جان

بر شاخسار سبز غزل لانه  می کنم اینک اطاعت از دلِ دیوانه می کنم تا شستشو دهم دل خود در شراب عشق در چشمه سار عشق و هنر خانه می

در گرگ و میش حادثه گم شد پگاهمان شیطان نشست جای خدا در نگاهمان!َ

مگر عاشق از عشق گردد خجل؟ بزن  هی به گامت نگردد دودل گذر باید از قلّه ی کفرو د ین اگر تا به زانو خَلد پا به گل

هنگام تیــغ از کـــفِ دشمن* ربـــودن است دیگر چه جای صبر و حریف آزمودن است؟ کِـــی گوش می دهد مُتحجّـــر به حرف حق؟ سرگـــرم راه جهــل  شقــاوت گشــودن است از

دِلــَکــَــم ديـــده گشـــا تا نبرد خــواب مـرا خـــواب تقلــــيد فسونكـــاره ي گرداب مرا همه جا نغمه ي  سُکرآور و موزونِ  فــریــب مد د ای عــشــقِ دل آیــیــنـه تودریــاب مرا دســت

با دســت هــمــدلانـــه سیـلی بـــه غــم تـــــوان زد پـیـکـی بــه شا دمـا نــی از روی هـــم تــــــوان زد بــر خـیــز و جام نــازی پــُر کــن کـه من نـیـا زم بــر

سرو قد و سرخ رخ و مه جبين ساده و شيرين سخن و دلنشين با  ادب  و نيك  سرشت و متين صنع  خدا  خلق  نمود ش چنين مكتب  دل  را 

هـــر شــاخــه تـــاكــي كــه چميدن دارد چــــون ميـــوه ي نوبــر دل چــيــدن دارد گل غــنچــه ي سرخــت كه شكر مي پاشد هــمچــون خـــم ســر ريز مكـــيــدن دارد هر گوشه ي

ز خشک شاخه بر آمد جوانه ما خوابیم برای دیدن رویای کهنه بیتابیم رسید بوی بهار و پیام نو آورد بیا برای شکفتن چو غنچه بشتابیم بریده ایم ز خورشید

در گرگ و میش حادثه گم شد پگاه ما شیطان نشست جای خدا در نگاه ما از خویش خود جداو خدارا به جستجوی کجراهه،راست کی شود از اشک و آه