بهشت   هر فرقه ي خوش بيان  چه زيبا و چه زشت               در مسجد وديرو دركليسا و كنشت            در كار فروش باغ جنّت همگان        گر مرد

زيـبا تـريـن حضـور اي عـشق بي كـرانه ي سيـال و جــاودان خورشيد راه و هــمــدل و همراز عاشقان هــر ذرّه با نگاه تـو رقــصان و جلوه گـر رقـصد به شوق

خــــرّم آن كس كه  به دل منزل جاويد نمود راه خود را به سرا پرده ي معبود گشود بذر عشقي به دل خلق جهان كاشت و رفت تــا بر آرد

كشكول به كشكول پي لبخند! طنزي كه برقصد ز پي اش فكر بشر كو آن معجز ديرينه ي فرخنده  ا ثر كو امروز، به پايين تــنه چسبيده تفكّر! انديشه ي

تكامل چار عنصر ساز و كار شور هستي مي كنند هر يكي كامل ولي با جمع مستي مي كنند آب و خاك وباد و آتش يك به يك از كاملان

بوي بهار ز خشك شاخه بر آمد جوانه ما خوابيم براي ديدن روياي كهنه بيتابيم رسيد بوي بهار و پيام نو آورد  بيا براي شكفتن چو غنچه بشتابيم  بريده ايم

  هنگامه ي حسيني مــاه محـــرم آمـــد با شــور تـــازه يـاران آمــد كه عــشـق بـارد بر دل چـو ابـر باران هنگــامـه از  حسين است، مردي كه ياد و نامش از

آئينه شكن ها آن تــــيره دلاني كه دَ ر ميكده بستند از خمكده ي زهد ريا يكسره مستند در خانه ی بی روزن و تاریک  تحّجر عمری به عبـث منتظر

  وز وز زنبور روزگــاريــست كه دوز و كــلـك از مـا دور است وطـــن آرامــتـــر از خـــواب شـــب ديــجور است شهـر مــا هــمـچــو خــدا شــهـر، نــدارد كـلـكي شكــر لـلـّه كــه

  سفره هاي هوس چگــــونه شكــــوه كنــم در فضــاي تنگ قفس كــه دست عشــق ستيــزان گــرفته راه نـــفـس پــرنــده هاي سبــــك ســير عشـــق را صيّــا د يكـــي يكـــي فـــكنـــد در

روزگار خدائي خــدايــي روزگـاري داشــت روزي با خدا آد م چه پيش آمد كه اين سان سرنگون شد در بلا آدم يقين از خويش خود غافل شد از سر مستي

چشمه ي دل چـــشم دل ديـــده گشـــا تا نبرد خــواب مرا خـــواب تقلــــيد فسونكـــاره ي گرداب مرا همه جا نغمه ي موزون   فريب است، اي عشق خـــواب غــفلت چه

ديگ همّت گــــو به بــلبــل كه چنين نـاله و زاري نكند گر زمــستان نـــرود بــاغ بــــهــاري نكــند فكــر يــخ بستــه ي مـا آب نگردد به سرشك ديـــگ هــمّــت كــه نجــوشيــد

قايق خسته! آنـچـنان بـي سـرو سا مان و خرابم  كه مپـرس موج سر گشته ي در ياي سرابم كه مپرس مي كشــد موج نگاهــش دل ما را به سراب پــاي،

دستي؟! اگــــر هــمـّت كـني دستي بگــيري ز پـا افــتـا ده يا مســتي، بگـــيري اگـــر جــرئت كني از خمره، جامي چه در اوج و چه در پستي، بگيري يـــتـيـمان را پــدر

خداي ناز و نياز ز عشق، حاصل من جز شراره ي غم نيست بـراي آتــش دل، جـز دو چشـم پـر نـم نيست بــراي زخــم دلــم جــز نــمـك نمـي بخـشي اگر

عشق وطن تــا عشــق وطــن در دل ما صـدر نشين است خاكش به نظر، گوهر و سنگش چو نگين است تــا روح خــــرد ، زنــده بُــوَد در وطــن مــا جــان

ريا در آئينه جم هــــــــي نگــــو فاصــله ها بيش ز فرسنگ شده اهــل قــدرت دلشان سخت تر از سنـــگ شــــده چــه كسي گفـت غــني راغـــم محرومــان  نيست جگــرش سوخــتـه ي

خورشيد  درون ببار اي ابر رحمت بر وجودم كه شويد رنگ عادت از سجودم ز عادت ميكنم عمري عبادت بسوزانم به اين اوراق  عادت بسوزان خار و خس را از

حديث زخم و نمك براي زخم علي (ع) اشك شور، مرهم نيست دواي درد عـــدالـــت، سرشــك ماتــــم نيست ز دست شيعه ي خود نيز، زار و دلخون است كسي به