این حیله ی دشمن بود ای دوست خودت دانی
تا تفرقه اندازد بر وحدت ایرانی

کی خنده کند عاقل بر لهجه ی یارانش!؟
پرهیز از این غفلت ،هشدار زویرانی

بازیچه شدیم افسوس از حیله ی استعمار
از همدلی افتاد یم زان خنده به آسانی

بر گرده ی ما دشمن بنشسته و می تازد
از غفلت خود شاد یم زان خنده که می دانی

با نوحه بـــــگر یـــا ند واز لهـــجه بـــخندا ند
این شیوه ی دشمن را ای دوست نمیدانی؟

۱۹ فروردین۹۲ مصادف  با اولین سالگرد در گذشت شاعر، مورخ،طنز پرداز و نمایشنامه نویس پر تلاش، جاودان یاد ایرج بقایی متخلص به وفا کرمانی می باشد، زنده یاد وفا کرمانی صاحب ده ها اثر ارزنده ی شعر، رمان، نمایشنامه و  تاریخ به روایت طنز شامل چنگیز خان مهربان، ناصر الدین شاه زن ذلیل،……و بسیاری  آثار ارزنده دیگر همچون ارابه ی بی خدایان، عشق همچون عشق، بعد از پاییزو…… می باشد که شرح آنها در این مقال نمی گنجد.

به مناسبت ۱۹ فروردین اولین سالگرد زنده یاد «وفا» شعری به عنوان پرواز عشق تقدیم  هموطنان ادب دوست و شاعران و نویسندگان ادب پرور ایران زمین میگردد

روحش شاد و یادش گرامی باد.

پرواز عشق

رهـپـوی عـشـق و شـور و طـرب در زمـانـه بود

مردی کـه در صــفا و مــحـبــت یـگــانـــه بــــود

عمــری به شور و شوق قــلــم زد در ایــن دیـــار

تـاریــخ و شعــر و طــنــز وطــن را زبـانــه بـود

گاهــی به شعــر شـاد و گهــی طنــز د لــنـشیـــن

در فـــکـــر ارتــقــای وطـــن مــا هــرانــه بـــود

تــاریــخ را دوبــاره نــوشـــت از مسیـــر طـنــز

روشـــن چــراغ معـــرفــتـــش سا حــرانــه بـود

زنـگــار مکـــر و حــیـــله ز تـاریــخ مــــا زدود

شــلاق طــنـز و شعـــر تـــرش شادمـانـــه بــود

آثــار نــظــم و نـثــــر مـفــیـد ش گــواه اوســت

در راه عــشــق و مهـــر و وفــا دلــبــرانــه بـود

بــار سفـــر بـه بســت و بهــارانـه پــر کــشــیــد

پــرواز عــشــق صــبحــد مـش بـی کــرانــه بــو د

محمود کریمی نیا«کریما»

۱۹ /۱/۹۲-کرج

هنگامه ی حسینی

مــاه محـــرم آمـــد با شــور تـــازه یـاران

آمــد که عــشـق بـارد بر دل چـو ابـر باران

هنگــامـه از  حسین است، مردی که یاد و نامش

از عـشــق می شـکافــد زنــدا ن روزگـــاران

ای خون حق مــدد کن، در کار خود زنی شـد

شـمــشیـــر پـیـروانـت از مکر کـیــنــه داران

بـــردنــد آبــــرو را از عــشــق و آد مــــیّـــت

یـــاران بـــی تــفــکـــّر   د ســتـان جیره خواران

کـج بــیــنی و خــرافـه آفــات راه عشق اند

چـشمـی د گــر گــشـایــیـد ای تعـزیت مداران

آیــات حــقــمــداری سر خط حـق کشـی شد!!

ظاهـــر پــرستـــی و زَرق آوار حــقـمـداران

بر ســر زدن چــه حاصــل ای صاحــب تـفـکّر

انــدیـــشه هــای روشــن از نــور دل بــبـاران

از اشــک غم چه حاصل، فرهنگ کربلا را؟

کی ســرفراز گردد، سردار نـــی سواران

دست خرافه گستر پیوسته در کمین است

تا کـی خمـوش و ساکــت ای معـرفـت تـبـاران

هـــر بــا ده ی کهـــن را با جـام دل “کـریـما”

پــیــما نـه کـرد و پـیــمـود با لطـف میگـساران

آئینه شکن ها

آن تــــیره دلانی که دَ ر میکده بستند

از خمکده ی زهد ریا یکسره مستند

در خانه ی بی روزن و تاریک  تحّجر

عمری به عبـث منتظر نور  نشستند

صد گوهر اندیشه چو آئینه درخشید

هر آ ینه را قوم ریا پیشه شکستند

تا فکر بشر رام شود کهنه پرستان

بر گردنش از شیوه ی نو سلسله بستند

قومی که بود بسته ی زنجیر خرافات

صــد قـــرن دگر نیز همانند که هسـتنــد

آزادی اندیــشــه بهـــیــن رسم اهـوراست

کوته نظران، حیف کزیــن شیـوه گسستــنـد

آئــیــنه شــکـنـها کــه شکــستـنـد قـــدِ سرو

جز ننگ و ملامت ز جهان بهره نجستـنـد

صد شاخه ی نو رُسته «کریمانه» بـر آرد

هـــر سرو سر افراز که با حیــله شکستـنـد

وز وز زنبور

روزگــاریــست که دوز و کــلـک از مـا دور است

وطـــن آرامــتـــر از خـــواب شـــب دیــجور است

شهـر مــا هــمـچــو خــدا شــهـر، نــدارد کـلـکی

شکــر لـلـّه کــه سراســر ز مــنـاهــــی دور است

گـــر نــبیــنــد نـظــری ایــنهــمه زیـبــایی پــاک

حتم دارم که  دو گوشش کر و چشمــش کــور اســت!

در قـــوی شـوکــت و بــدبـخــت، نبـیـنـی فــرقـی

ماه تــابــنــده ی آنــها هــمه شـب پـــر نــور است

زور مـنـــدان قــدر گــرد ضعــیــفان به طــواف

نیــک اقــبال حقــیــقــی به یقــین بـــی زور است

روز و شب نغـمه ی ساز از سر هر کوچه بپاست

گـــــوش عـا لــم هــمگی بــر سخن تنــبــور است

نـا لــه از درد و غـــمـی نیست «کـریما» حتـمــا

گــر صــدایــی شــنــوی وز وزی از زنـبـور است!

سفره های هوس

چگــــونه شکــــوه کنــم در فضــای تنگ قفس

کــه دست عشــق ستیــزان گــرفته راه نـــفـس

پــرنــده های سبــــک ســیر عشـــق را صیّــا د

یکـــی یکـــی فـــکنـــد در حصـــار سرد قــفــس

مــــریــد زهـــــد ریـــا از برای پســت و مقــا م

مــنافــقــانــه گـــزینـــد بـجـــای کـــَس، نــاکـــَس

طـمع به میوه ی نا رس مبر چو «واعــظ مســت»

کــه طعـــم تــلــخ مذ لّـت چــشی و مـزّه ی گـس

چــه درد نــاک و غــم آلـــود و عبرت آموز است

کــه نــا کسـان همـه پــوشیده اند جـامه ی کـَـــس

ز اهــــل مکــر «کـــریما» حـذر نما کا ین قــوم

مــرید لــقمه ی چــربـنــد و سفره های هــــوس

روزگار خدائی

خــدایــی روزگـاری داشــت روزی با خدا آد م

چه پیش آمد که این سان سرنگون شد در بلا آدم

یقین از خویش خود غافل شد از سر مستی گنـد م

نهان شد در وجودش عشق و گشت از دل جدا آدم

بــه هــر ســو می د ود انسان سرگردان پـی درما ن

هـــزاران عـشـق کـا ذب جــویـد از شــوق دوا آدم

ز بــام نُــه فــلـــک هــم بگـــذ رد یــکســر به آسانی

اگـــر بـــال نـــهان خــود گـــشایــد تـــا خود آ آد م

«کـــریما» بــوی دلــبــر آیـــد از گــلبـرگ جان امّا

کشــد هـــر ســو مشا مـــش را به جز دل بی نوا آد م

چشمه ی دل

چـــشم دل دیـــده گشـــا تا نبرد خــواب مرا

خـــواب تقلــــید فسونکـــاره ی گرداب مرا

همه جا نغمه ی موزون   فریب است، ای عشق

خـــواب غــفلت چه فریباست تو دریـاب مرا

دســت مــردابی عادت همه در رقص حبـاب

تـــا به افـــسون و ریا هدیه دهد خواب مــرا

موج خوش نقش حباب از پی خود می کـشدم

ســـوی مــرداب بـــلا میــبرد ایــن آب مـــرا

بـــا تو من راهی دریا شدم ای چـــشمه ی دل

همـــــتی تــا نــفریـــبد گــــــل مـــرداب مـــرا

تــا بـــه دریــا نــرسم راحت جان هیهات است

دل عــــاشق بـــرهان از غـــــم پـــایــاب مــرا

تـــــن بـــه امـــواج بـــلا داد «کریما» که شود

چــــشم نـــورانی دل رهــــبر و رهــــیاب مـرا

دیگ همّت

گــــو به بــلبــل که چنین نـاله و زاری نکند

گر زمــستان نـــرود بــاغ بــــهــاری نکــند

فکــر یــخ بستــه ی مـا آب نگردد به سرشک

دیـــگ هــمّــت کــه نجــوشیــد بخاری نکــند

کــــوزه ی کــوچــک فـکری که نجوید ره آب

چــاره ی تــشــنگی دشت وصحاری  نــکـنـــد

اســـب رهــــوار فــرو خفــته به زیــر پــالان

ســـوی مــیــدان نــرود گــرد و غـبــاری نکند

شهر عشقیم و جهان در خم یک کوچه ی ماست!

وای اگــــر پـــای دلت  خــفـــته و کاری نکند

دستـــی از غـــیــب نــیـایـد که دهــد یاری ما

گرکه  اندیشه نجنبیده ویاری نکند

یار ما همدلی وهمت واندیشه ی ماست

دست غیبی همه را بسته وکاری نکند!؟

قایق خسته!

آنـچـنان بـی سـرو سا مان و خرابم  که مپـرس

موج سر گشته ی در یای سرابم که مپرس

می کشــد موج نگاهــش دل ما را به سراب

پــای، پــر آبــله و دیـــده پـر آبــم که مپرس

بــی قــرار از غــم حیــرانی و سیـلی خمار

تشنــه ی جام شــفا بـخـش شرابــم که مپرس

یــار گلچـهــره زنــد زخــمـه ی بیداد به دل

ساز زخمی شده ی پر تب و تابم که مپـرس

قطـره قطـره دل دریــا هــمه در پیچش موج

قــایــقی خـــستـه در امـواج شتابــم که مپرس

جز وصـا لش نــشود مایــه ی آرامــش جـــان

روزو شب غرق در این خواب و خیالم که مپرس

دستی؟!

اگــــر هــمـّت کـنی دستی بگــیری

ز پـا افــتـا ده یا مســتی، بگـــیری

اگـــر جــرئت کنی از خمره، جامی

چه در اوج و چه در پستی، بگیری

یـــتـیـمان را پــدر ســالار گــردی

زنــان بـیــوه را دستــی بــگــیری

ز سیــگاری پــکی، وز قـــلیان لب

ز وافور جهان«بست» ی بگــیری

دمــادم پــر کــنی جـامـت زخــنده

و داد خــویـــش از هســتی بگـیری

چــنــان لــذ ت بری از باده ی شوق

کــه گــوی سبقــت از مستی بگیری

بـرابــرنیست گر بی ضامن و چــک

ز بـانــک مرکزی «دستی» بگـیـری؟!!

خدای ناز و نیاز

ز عشق، حاصل من جز شراره ی غم نیست

بـرای آتــش دل، جـز دو چشـم پـر نـم نیست

بــرای زخــم دلــم جــز نــمـک نمـی بخـشی

اگر چـه زخمـیِ عشقــت به فکر مرهم نیست

تمـام خانــه ی دل گُــر گــرفــته از نگــهت

اگر کـه شعــله کشـد پای، تا سرم غــم نیست

کتـاب چـشم تــو را با نگــاه دل خـوانــد م

که بین عاشق و معـشوق، حرفِ مبهم نیست

به بـارگــاه دو چشــمت، مــرا اشارت کــــن

اگر چه عاشق رویت، در این جهان کم نیست

هـــزار جــلــوه بــه رقــصند و آدمی مخــتـار

به غــیـــر عــشــق “کـــریما”مـرادِ آدم نیـست

عشق وطن

تــا عشــق وطــن در دل ما صـدر نشین است

خاکش به نظر، گوهر و سنگش چو نگین است

تــا روح خــــرد ، زنــده بُــوَد در وطــن مــا

جــان مایــه ی فـرهنگ دری، شعر وزین است

با شیــره ی جــان، نخـــل ادب، شهــد فشان شد

هر ریشه ی آن با خــرد و عشـق عـجیـن است

شــادابــی بستــانِ سخــن از دم عــشـق اســت

کـــز هـمّــت اربــا ب ادب، سبــز تریـن است

از فـیـــض هــنــر، سرو اد ب گــشت برو مند

با آنــکـه تــبــــر دار ز هــر سو به کمین است

فــرهــنــگ اهــورایــی مــا، ســسـت نگــــردد

هــم شـاخه و هـم ریــشه ی آن، رکن رکین است

سر سبــز تــر از پــیــش، “کریما” شود این ملک

تا عــشــقِ وطــن در دل مــا صــدر نشیــن است

ریا در آئینه جم

هــــــــی نگــــو فاصــله ها بیش ز فرسنگ شده

اهــل قــدرت دلشان سخت تر از سنـــگ شــــده

چــه کسی گفـت غــنی راغـــم محرومــان  نیست

جگــرش سوخــتـه ی سفـــره ی کمرنگ شده«!!»

غــــم محــرومی مــرد م دل دولــــت را خــــورد

اسب قـــدرت هــم از این رنج و ستــم لنگ شده

گرگ و میش از سـر یک چـشمه خورند آب روان

کوســه همکـــاسه ی سگ ماهی و خرچــنگ شده

نیــــمــه شب کـــوچــه ی ما غــرق ترنّـم شده بود

خنــــده ها مـــان الــــکی تـــلخــه و بیــرنگ شده

باغـبان جز گـل شب بو به مشا مش خـوش نیست

بیـــن گــــلهای رز و یـــا س ، چـــرا جنگ شده؟

از فـــراوانی عــقـــل این همه جنگ و جدل است!!

جهــــل را پــــرده گـــشائـیــد که دل تنـــگ شـــده

دیـــده ام مــــرد گـــدائـــی که به یک خنـده ی جا م

صـــا حـــب منــصـــب آ قائــی و اورنـــگ شـــده

هیـــــــــچ آ ئیــــنه به شفـــافــی جا م جـــم نیســت

با چـــپ و راســت و وسـط همــدل و همرنگ شده

از ســخـــن پروری و طــنـــز و نکـــو گفـــتــا ری

چــنــتــه اش پـــر شـــد و رهــگستر فرهنگ شده

هر کــــه جـــز این ســخن آ ید به لبش مجنون است

یا ســـرآ ینـــده هـــــر طبــــل بـــد آ هـــنـگ شـــده

گـــــرچه آ ئــــیــن “کــریمــا” همه جا صـاف د لیـــست

بــــار  یــــا  گــــفـــت ریـــــا آیـــنــــه ی نـــنــگ شــده «!»

خورشید  درون

ببار ای ابر رحمت بر وجودم

که شوید رنگ عادت از سجودم

ز عادت میکنم عمری عبادت

بسوزانم به این اوراق  عادت

بسوزان خار و خس را از زمینم

که غیر از لاله ی عشقت نبینم

بده چشمی که بیند پشت افلاک

به رقص اّ رد سما را ذره ای خاک!

تو خود را با گلم اّ غشته کردی

وجودت را هزاران رشته کردی

حضوری جاودان داری به هر جا

تجلّی میکنی در سینه ی ما

ز خلقتها همان بود اّ رزویت

که در ما بنگری روی نکویت

نها دی نور خود در خانه ی دل

که تا اّیینه داریّت کند گل

ز بس پیرایه بر اّیینه بستیم

خود از اّیینگی طرفی نبستیم

دگر اّیینه مان جای خدا نیست

اگر چه لحظه ای از ما جدا نیست

خدا در ما و ما گرد جها نیم

به دنبالش به هر سویی روانیم

به بتخانه پی اش رفتن روا نیست

مگر در خانه ی دلها خدا نیست؟

رها کن ای دل این زهد تجاری

بر این شیوه سزد گر خون بباری

دمی از فکر تلقینی برون رو

به استقبال خورشید درون رو

بنور دل بجو جام  الستی

که بخشد بر دلت همواره مستی

«کریما» ذرّه ی نا چیز هستی

چرا غافل ز حال خود نشستی؟

حدیث زخم و نمک

برای زخم علی (ع) اشک شور، مرهم نیست

دوای درد عـــدالـــت، سرشــک ماتــــم نیست

ز دست شیعه ی خود نیز، زار و دلخون است

کسی به خون جگری چون عـلی به عالم نیست

هــــزار و سیصد و انـــدی چو ابــر می باریم

ولـــی زمیـــن عــدالـــت هــنــوز خـرّم نیسـت

بـــه فــرق خود مـــزن ای شیــعه، کربلایی شو

کـــه هیــچ پایـه ی عـــدلی به گریه، محکم نیست

چــرا بـــه زخــم عــدالــت نمــک فشان شده ایــم؟

مگــر بـه غـــیــر نمــک، مرهـمی فراهـم نیست؟

ز جهـــل خویـــش، گـــرفـــتـار دام بـــیــدادیــم

عــلاج جهـــل و ستـــم، گـــریـه ی د ما د م نیست

چگـــونه درد نهـــان را بــیــان کــنم ای دوســـت

که در دیــــار ریـــا جــای گـــوش  محـرم نیــست

چــرا بـــه کـنــــج قـــفـس، مـرغ فــکـر را بستیـم

مگــــر بــه اوج پــریــــدن، ســزای آدم نـیـــست

بــه کــنـــج غــم منــشیــن ای دلــیــر ایـــرانــی

کـــه مــویـــه، در خــور مـردان کـشور جم نیست

بـیــا بـــه یــاری حـــق، ریشــه ی ریـــا بــر کن

ریــــا و فــتـــنــه کمــیــن کـــرده وقـت ماتم نیست

طــبـیــب عــشــق،” کــریــما” مگـــر دوا بخـــشـد

وگــرنه زخــم علی را کـــه نــالــه مـرهـم نیست

********

غــزل ،مصـیــبــت من ذره ای ز درد عــلی ست

چــه گــویــمت کــه پــذیــراش، گــوش عــالم نیست

کاروان اندیشه

 با  شعار  بی د ینی فــــکر تـــا زه را راندیـــم

آفــتـاب تــابــان را کــفـــر و تــیــرگی خواندیــم

سا لــها چــو پــرگاری عــقــل ما بود چـرخـا ن

   لحظه  لحظه تـــکــــراری گــــر د نقطـــه گرداندیـــم

دایــــره دوایـــــر شــــد از مــراکــز بــی حـــدّ

خــط بســتــه را، از نــو در مــدار کج رانــدیـم

شهـــپـران انــدیـــشـه بستـــه بال و در زنجیر

مــرغــکــان بــی پــر را جـا هـــلانـه پـرّانـدیـم

مرغـــکی اگـــر پـــر زد، سـر به راه دیـگر زد

یـا پــرش ز بُــن کـنـدیــم، یا ز ریشه  سوزاندیم

عــقــل و دیـن و دل سوزد، در خرا فه ی دیریـن

چــون زغــا ل نا گیرا گرد شـعـله چرخاندیـم

صــد چـراغ انـد یـــشــه رو شنــای عـا لم شـــد

مــا چــراغ مـــوشی را نــور بـی کران خـواندیم

گــر به ذلـــّت افــتـا دیــم آسمــا ن مقـصّـر نیست

کــاروان انــــدیــــشه رفـــت و مــا بـجــا ما نـدیـم

شکــوه هــای درد!

شعـــر هــایــم بی ریـا و خا کی انـد

لیـکــن از لطـف خدا افلا کــی انــد!

تــیــرگــی را از رخ انــدیــشه هــا

گــر نشـــویـــی عــا مل نا پا کی اند

بی ریـا یــی مُــرد و حاکـم شد ریــا

هر دو در خواب خوش بی با کی اند!

بــا خــدا مــا در مـعــا بد گـم شـدیــم

کا هـنان راضی و مردم شاکی انــد؟!

شعــر نـا م و نــا ن و  ، فرهــنگ ریـا

این زمان شیرین چو قند ،افلاکی اند!!

شکــوه هــای درد و شعـــر معـرفـت

گرد و خـاک واژه هــای خاکــی انــد؟!!

تازه اشعاری که جــوشنــد از شعــور

از جنــون و حاصــل بــی بــاکـی اند!!؟

بــس کنیــد ای واعــظان بــی عــمــل

شکّــریـــن گفــتــارتان هـّـتـا کــی انــد

مــدّعــی  ها راه خـــود را در خـیــال

مــیــرونــدامّــا چـو توپ «هـاکـی»اند!؟

کهن تاک

شـرا ب نــابـــت از بـــن مایــه لبـــریـــز

کهن تا کِ وطن سبزِ شکر ریز

به جا نت تیشه ی جهل و خرا فات

فرود آ مد که با بیگانه مستیز!؟

ریا با چتری از جهل و دو رنگی

به با غت خیمه زد چون قوم چنگیز

بسوزان دُرد نا پاک از و جودت

چو کف بیرون کُنش ای ناب لبریز

به زهر آ لوده شد جام وجود ت

کجا یند آن طبیبان سحر خیز؟

هلا ای زاده ی درد از چه ترسی

تو روئین تن ز دردی، مَرد! بر خیز