باده پرست

مــــن عـــاشـــق و مــی پرستم ای دوست

از بـــا ده ی عـــشــق مستــم ای دوســت

بــــا پــــای تــــلاش و قـــد رت عــشـــق

از بنــــد خـــرافـــه جـــستـــم ای دوسـت

بـــــا هـــــمــــّت عـــشــــق در تــــکاپـــو

فــــا رغ ز غــــم شـــکســتـــم ای دوست

هــــــم مـــسلـــم و هــــــم یهــود و بـود ا

مـــن دشــــمن هـــر گـــســستم ای دوست

تــــو هـــــرچـــه بـــخــــوانی ام همــانـــم

نــــقــــش قــــلـــم الــــستـــم ای دوســـــت

در بـــــیــــن تــــــمــــام خـــوبــــرویـــا ن

مـــن دل بــــه کــــسی نــبـــستم ای دوست

جــــز خـــال تــــو دام و دانـــه ام نـــیسـت

در کـــوی تــــو من نشـــستـــم ای دوســـت

 صیّاد دل انگیز!

چشمان غزل ریز وهزاران لبخند

 با لشکر خون ریزو هزاران لبخند

 صیدی ز کمندش نکشد پای برون

 صیّاد دل انگیزو هزاران لبخند

باران صفا

چشمی که شراب از دل دریا دارد

 بر ساحل جان بذر طرب می کارد

 با خنده ی مهرو دل دریایی خویش

 باران صفا بر دل و جان می بارد

 زندانی

من مست نگاهت شده ام می دانی؟

 کی قصّه ی دل از نگهم می خوانی

 درخانه ی چشمت دل ما زندانی ست

 گاهی خبری بگیر از این زندانی

 زندانی

جـــنــونـــم دادی و آواره کـــــردی

ز سنـــگ ایــن و آن بیچاره کردی

نـــروید غـــیــر شــــعله ازدل مــــن

مـــــرا قـــقــنـوس آتـشخواره کردی

شکستــــی دم بــه دم جـــام دلــــم را

گـــــهی بــا جام وصلت چاره کردی

رفــــو کردی به هـــرگاه پاره ی دل

و بـــاز از نـــــو دوباره پاره کردی

دلــــی کـــز جــنس شیشه آفــریـدی

چـــرا مـــ‍أ نوس سنگ خــاره کردی

«کــــریــما» را کــه تا کویت کشاندی

دگـــــر بـــاره چــرا آواره کــردی

چه می خواهی از این جام شکستــه

شکـــسته شیشه ی در خون نـــشسته

گـــسسته تــار و پـودم را غم عــشق

نــــوا کـــی خـــیزد از نــای شکسته

زمـــانه قــــفل غــــم بـــسته به نــایم

بــــجز هـق هـق چـه دارد نای خسته

پـــرم بـــستی و دادی شــوق پــرواز

چـــگـونه پــر زنــم بــا بــال بـســتــه

                        زمستان هفتادو پنج

مـار ماهـی

همـزبـانی در تـو بسیـار است و هـمـدل نیستی

روبـرو یــاری و دشمـن پشـت سر تـو کیستی؟

گه چو مار خفته ای گاهی چو ماهی گرم رقص

مار ماهــی را عـجـب آیــد ز کـارت چـیـستـی؟

در ریا کـاری گرفـتی سبـقـت از« عمرابن عاص »

درس خــود را واردی در امــتحـانـت بـیـستی

زیر چـتـر هـمــزبـانی گـستــرانـدی دام خویش

در پــنـاه اشـک و لـبخـنـد دروغــیــن زیـستـــی

خوب یـا بــد یــکــدل و  یــکـرنگــــم و بی ادّعا

آنچه گــفــتـی مــدّعی خــود صد یکـش هم نیستی

نـقــش پـنهـانـت “کــریـما” از دل آیـیـنـه گـفـت

لحـظـه ای انـدیــشه کــن خـود را نگـر تا کیستی

حضرت عشق

شبی که عــشـق به گلنغمه  ای شکارم کرد

به حلقـه حلـــقـه ی زنـجـیـر در حصـارم کرد

بـلای عـشـق خریـدم بــه جـان دل، عمــــری

مرا به مـرز جـنـون برد و سـر بـه دارم کرد

به کـوره بـُرد مــرا بـارها چو شیـشـه ی خـام

اگرچـه سخـت ولــی جـام بـی غــبــارم کـرد

مــرا چــو دانـه ی انگــور، عـشـق زیـر لگـد

فـشــرد و در خــُم جـان بُـرد و می تـبـارم کرد

چــراغ روشــنـی از نــــور جــان به من بخشید

کـــه در مسیـــر طــلـــب شـاد و استــوارم کـرد

اگرچه شادی وغــم میـخــرد به غــمزه ی خویش

چـگــونـه شد که بـه ســودای غــم دچـارم کرد؟

خوش آن بـــلا که “کریمانه” سوخت جان مـرا

زشعله  شعله ی خود معــــرفـت نـثـارم کرد

                     آذر ۹۱ کرج 

غــنچه هـای عـشق

زمـان، زمــانِ شکفـتــن زمان شیـدایـی است

ظهــور عـشــق، ز اشـراق دل تـمـاشایی است

به سبــزه زار د لم غــنچه های عشق شکفـت

تمــام پهــنه ی  دل در تــبِ شکوفــایــی است

به کــوچـه کـوچـه ی دل گـام می زنـد مـسـتی

صدای هــر قــد مــش نغـمه های زیبایی است

به راه عـشـق نـهـادم قــدم  به شـوق وصـا ل

روم قــدم به قــدم گرچـه بـیــم رسوایــی است

نـبَـردِ عـشــق و خـرد بهــر صید دل بر پاست

دلِ نــظاره گَــرَم شیــوه اش شکیـبــایـــی است

گهــی خـرد بِِــکَشد سـوی خـویش و گاهی عشق

جــدال عـشـق و خــرد را نگــر، تماشایـی است

پیــام عـشــق “کــریـما” به دل رسان و بـکـوش

زمـان ،زمــانِ شکفــتــن زمـان شیـــدایــی است

مـیـــر عشــق

مدح و نــوحه حاکــم است وشعر بـیــداری کــم است

روح شعـر از درد و غم با مرغ شبخوان همدم است

شاعــران بــر دوش خــود بـا ر رسالــت می کشنـد

نــور بخــشی، شــب شکــاری با رسالـت تـوأم است

شعـــر نــان و مـــدح دو نــان، دونِ شأن شاعـریست

بی خـبـــر از درد مـــردم، شعـــر گفـتــن ماتــم است

از قـــلــم اشکـــی فـــشــان، شفــاف کــن آیینـه را

ای هــنـــرور همّــتی،تصـویــر عـالــم مبـهــم است

بــا ریـا در خــواب غــفـــلت، بُـرد ما را دست ظلم

از ریــا کــاران ظـــالــم، پشــت این ملّــت خـم است

ملــک عـشــق از خـار فـتــنــه رو به ویرانی نهــا د

باغــبان بـَر کَن ز بُـــن، خاری که در مُـلـک جـم است

سیــنـــه ســرخــان مسیــحایــی همـه پـر پـر شدنـد

لالــه زاران وطــــن، محـتـــاج صــدها مـــریم است

مــســت خـــود بــیــنی شد یـــم از جــام چـشم خود نگـر

آه از ایـــن مستــی که در چــشمــان عــقـــل آدم اسـت

زخـــــم استـــبــدادی ی بـــد خـــیـــم ما، درمــــان نــشــد

نشتـــری از نـیـــش خـامـــه، چــاره سـا ز و مرهم است

مـــیــــر عــشقــی کـــو؟ “کـــریــما”، تــا بتـازد بر ستم

گـــر هـــزاران هــمچـو “عـشقـی” در وطن باشد کم است

ستـاره هــای سحـــر زاد

دوبــاره کشـتـی ی ِ شب نــور را بهـانه گرفــت

ستــاره هـــای سحــر زاد را نشــانـــه گــرفـــت

درون چـــادر شــب، روشنــی نمــی گنــجــیـــد

شعــاع شعــله ی شــب سـوز را شبـانــه گرفــت

نشســت هـالــه ی غــم در نگــاه روشن صبـــح

دمــی که کشتــی ِ شــب در افــق کــرانه گرفــت

به جـــرم شــب شکــنــی نــا خــدای زورق شـب

نفــوذ خــنــده ی مــه را ز بــام ِ خانـــه گـرفـــت

گلـــوی روزنـــه هــا را به جــرم زایــش ِ نـــــور

شگــردِ نـــا حــقِ شبــگـــرد، جـابــرانه گــرفــت

تـمــام پــنــجــره هــا تــــن بـه تــیـــرگـــی دادنـــد

چـــو دسـت قــدرت شــب، روز را نشانــه گرفــت

عـــروس فــکــرت خــورشیــد ســر به زانـــو بــُرد

ز آه شعــلــه ورش بــاغ شـــب زبـــانــــه گــرفـــت

چــو بـــوی عــشــق”کــریـــمـا” بــر آمد از سُخـنــت

بــه روی صـفـحــه ی دل عــمــرِ جـاودانــه گــرفـــت

ریـش و کـراوات درویـش!!!

جــز لـقـمه ی نانـی نــشود سهـم تـو درویــــش

از گنـج هـد ر رفــته مکـن نطـقِ پـس و پـــیـــش

گیــرم که زنــی پـنــبه ی هـر مـخـتـــلـســی را

هــر دانـه درشتــی نچــشد مـــزّه ی تـفـتـــیـــش

بــر گــوش حــریـفـان مـفـکـن تـیـــر ملامــــت

تـا خـانـه ی مـا را نـکـنی صحـنــه ی تشویـــش

امـروزه سخـن هـای وزیــــن مفـــت نـیـــــرزد

بـا هــــزل و فــکاهـــی خــر آدم بــرود پـیــــش

هــم مسجــد وهــم مـیــکـــده هـا طالب ریـشنـــد

بــی ریـــش مــرو میــکـده یا مسجد تجــریــــش

از ریــش و کــراوات مکــن قـصّـه ی شیـریــــن

تــا بــر دل مــجـنـون نــزنی شعــلـه ی آتــیــش

بی دیــش چـه با ریــش و چه بی ریش گناه است

در خـــانه ی خــود سیــر جهـان کن به یکی دیـش

اکنــون که زمـان تــنگ و کسی زنـگ مـــرا زد

کــوتــه کــنم ایــن قـِـصّه ی پــُر غـُصّه ی درویش

راه بهشت موعــود!!

بـی شیـــله پــیــلــه شیـخـی گفـتا به صد ق سینه

بشــنــو ز مـن پــیــامــی حــرف درست ایــنــه

خــم شــد چـو پــشـت مـردم از لطفشان سواریم

رفــتــار آنچــنانی  فــرجامــش ایــن چـنـیـنـــه

فــرهـــنگ مـا غــنــی شد از لــطـف قادسـیـه!

لـبخــنـد خـون وشمـشیـر رسـم عــرب وزیـنــه!!!

فــرهـنگ بـــت پـرستـی قــا پـیــد قــاپ مــا را

نـقــش نگــاره سـازان خــوش نـقــش بر جبیـنـه!

تـیـپــای مکــر دیــریـن گـــر بشکــنـد لــگــن را

ای جــان به لـــب رسیـده کفــر است بغض و کینه

از مـا به دل مگیـریــد با زخــم خـود بـــسـا زیـــد

راه بـهـشــت مـوعـــود بـی گفـــتگــو هــمیــنــــه

گــر طالـــب بهـشتـیـــد چـون و چـرا مپــرسیــــد

خا مــوش ای جـوانــان ابــلـــیــس در کــمیــنــــه

گفـتـــا به مــنـبـــری شیــخ، اندیـشـه های تــا زه

ره مــیــبــرد به شیـــطان، گــر شهــد انگـبـیــنـه!!

انــدیــشـه را بـجـنــبــان از آسمــــا ن فـــرود آی

راه بهـشــت اگـــر هــســت از دامــن زمـیــنــــه

گفــت ایــن سخــن “کـــریــما” با نای شعــر شیرین

تلخـــی بــه کــام آن که بـــر دل نـهـــاد کـیــــنــــه

آئینه شکن ها

آن تــــیره دلانی که دَ ر میکده بستند

از خمکده ی زهد ریا یکسره مستند

در خانه ی بی روزن وتاریک تحجّر

عمری به عبث منتظر نور نشستند

صد گوهر اندیشه چو آئینه درخشید

هر آ ینه را قوم ریا پیشه شکستند

تا فکر بشر رام شود کهنه پرستان

بر گردنش از شیوه ی نو سلسله بستند

قومی که بود بسته ی زنجیر خرافات

صــد قـــرن دگر نیز همانند که هسـتنــد

آزادی اندیــشــه بهـــیــن رسم اهـوراست

کوته نظران، حیف کزیــن شیـوه گسستــنـد

آئــیــنه شــکـنـها کــه شکــستـنـد قـــدِ سرو

جز ننگ و ملامت ز جهان بهره نجستـنـد

صد شاخه ی نو رُسته «کریمانه» بـر آرد

هـــر سرو سر افراز که با حیــله شکستـنـد