محمود کریمی نیا(کریما)

چار عنصر ساز و كار شور هستي مي كنند هر يكي كامل ولي با جمع مستي مي كنند آب و

در بارگاه چشمت هر چشم گشته در بند اي خوب خوبرويان،يك لحظه چشم بر بند اينسان كه چشم مستت، بخشد

رويــاي دل آســودگـــي ات نقــش بر آب است تــا اســب خـرد زين نكني بخت تو خواب است ايـــرانـــي بــــاهــوش بيــنـديــش

درد مان از خـويــش و درمان نيـز هم شــاد مـاني رنـج و حــرمان نــيــز هم گــــاه شـيــطان و گهــي نــور

مــن اگر نقاش بودم سوز و سازي مي كشيــدم عاشـــق افتــاده در نخجــيـر نازي مي كشيــدم دام نـازي هر طــرف

آن تــــيره دلاني كه دَ ر ميكده بستند از خمكده ي زهد ريا يكسره مستند صد گوهر انديشه چو آئينه

اگر چه طنز پردازان ظريفند!   به هر مجلس سخنها را حريفند!!   ولي باران نعمت گر ببارد   چو

آن يار عزيز نكته پرداز   اخوانيه كرد با من آغاز   در وب كده ي مجازي شعر   بر

آمــد به دلــم شبــانــه آواز   «كاي بنده وراز هستي»آغاز؟!   تا كي همه جا به جستجويي   تا چند

چــه د يــده اي كـه دل نازكت رمـيد از ما مگــر خــداي نكــرده بــدي شـنـيــد از ما كناره كن ز

دل لـيلا يي ام تنها و محزون ماند و من مانــد م شراري از دل پـر شـور مجنـون، ماند و

چو اسب معرفت را هي نمودم همه دشت جنون را طي نمودم خرافاتي كه خوردم داده بودند به انگشت تفكر،

مــــن عـــاشـــق و مــي پرستم اي دوست از بـــا ده ي عـــشــق مستــم اي دوســت بــــا پــــاي تــــلاش و قـــد

پيچ ريلش را قطاري خورد و رفت! نظم ريل و تخته بر هم خورد و رفت رو به مـقصـد بـي

شـرا ب نــابـــت از بـــن مايــه لبـــريـــز كهن تا كِ وطن سبزِ شكر ريز به جا نت تيشه ي جهل

فريـاد نا شكـفــته، فـرو خــورد، شاعـري در تنـگـناي نعـره ي خـود، مـُرد، شاعـري از دوش خــود، امـانـت سنگين شعرِ سرخ

شعـــر هــايــم بي ريـا و خا كي انـد ليـكــن از لطـف خدا افلا كــي انــد! تــيــرگــي را از رخ انــديــشه

چـو پـيـك خـوش خـبـر از كـو ي يـا ر باز آيـد قــرار رفــتــه ي هــر بــي قــرار بــاز آيــــــد خــزان

با شعار  بي د يني فــــكر تـــا زه را رانديـــم آفــتـاب تــابــان را كــفـــر و تــيــرگي خوانديــم سا لــها چــو

چه شد آن سنگ  خرد گستر « دارا» كه زند  شيشه ي خوشرنگ ريا را ز شعاري كه به شمشير