آمد بهار تازه که دل را جوان کنیم گلخند شادو شور نهان را عیان کنیم جوشید عشق و بلبل و گل مست و می فشان یارا بیا که قامت غم

هرچند که پر زخم ترین شاخه ی تاکم جز آرزوی جوشش می نیست ز خاکم دنبال کسان رفتم و بی مهریشان کُشت هر شاخه ی امید که رُست از دل

در گرگ و میش حادثه گم شد پگاه ما شیطان نشست جای خدا در نگاه ما از خویش خود جداو خدارا ب جستجوی کژ راهه، راست کی شود از اشک

ديده ي آيينــــه بگشـــا روي خويش جستجو كن جلوه ي آن سوي خويش از غـــــزالان جزنگاهي بهره نيست دشـــت دل را بنگر و آهوي خــويش مــــي دوي عمـري به كوي

یک شهر پرکرشمه وزرین نقاب ها با جا مهای وعده و رنگین حباب ها ما را به سوی چشمه ی جاری نمی برند پا های مانده در رهِ دیرین سراب

دوباره جاده ی تزویر صاف خواهد شد به رهروان حقیقت مصاف خواهد شد به تار و پود مقدّس ز  کارگاه بهشت برای خانه به دوشان لحاف خواهد شد غمین مباش

ندیدم در جهان گنجی به از دوست به ویژه مهربان یاری که یک روست ندارد  گنج او مار دو رنگی صفاو عشق گنج عالمم اوست

در گرگ ومیش حادثه گم شد پگاهِ ما شیطان نشست جای خدا در نگاه ما از خویشِ خود جداو خدارا به جستجوی کژ راهه راست کی شود از اشک و

بر خیز و به خود بنگر ای زنده ی دل مرده در چاه غم افتادی مایوس و دل افسرده   تا چند کنی زاری تا کی تو سیه پوشی؟ عمری

چو اسب معرفت را هی نمودم همه دشت جنون را طی نمودم خرافاتی که خوردم داده بودند به انگشت تفّکر قی نمودم خرافه همچو دیو آمد به جنگم به گرز

به نام دلبر عشق آفرینی که هردم میزند نقش نوینی خداوندی که جان دادآب وگل را سرای عشق خود فرمود دل را گرامی دار دل را کاو جهانی ست به

اهــورا مــردمــی آزاده بـــود یــــم بــه جـانـبــازی هــمه آماده بود یــــم سراسر، خاک ما ســر سبز و زیـبــا کویــر و کــوه و صحـرایـش فـریـبا به بـاغ سبــز ایــران، ســرو بودیــم

ز جهل مقدّس جهان شد خراب که نوشاند حنظل به جای شراب خداگون بشر را به شوق بهشت کشید از جنان سوی دشت سراب

درخت وعده ی «واعظ» که سبز و عالی بود حصارباغ دل افروزخوش خیالی بود گرفت فرصت اندیشه های روشن را حجاب تیره عجب رسم بی زوالی بود هزار و سیصد

ندیدم در جهان گنجی به ازدوست به ویژه مهربان یاری که یکروست درون آستین ماری ندارد صفاوعشق و گنج عالمم اوست هفته دوستی مبارک.

اهل دردم وارث زخمی هزاران ساله ام می شکوفد دم به دم بر لب گل تبخاله ام از من این پیغام را با مردم غافل بگو نور امیدم که گرد

ندیدم درجهان گنجی به از دوست که عالم با چنین گنجینه نیکوست به ویژه مهربان یاری که یکروست گهر های صداقت در دل اوست هفته دوستی مبارک..

در گرگ و میش حادثه گم شد پگاه ما شیطان نشست جای خدا در نگاه ما از خویش خود جداو خدارا ب جستجوی کژ راهه راست کی شود از اشک

در این سال خرّم که شورو امید دهد عطر تازه به گلهای عید همه بلبلان مست شور و نوا بر آید زهر سو بوی خدا بیا عطر شادی به دلها

دیده ی آیینــــه بگشـــا روی خویش جستجو کن جلوه ی آن سوی خویش از غـــــزالان جزنگاهی بهره نیست دشـــت دل را بنگر و آهوی خــویش مــــی دوی عمـری به کوی

  آمد بهار تازه که دل را جوان کنیم گلخند شادو شور نهان را عیان کنیم جوشید عشق و بلبل و گل مست و می فشان یارا بیا که قامت