محمود کریمی نیا(کریما)

براي جگر گوشگان وطنـم آذري هاي در غم نشستــه ** نگــاه سرخ گسل رمزي از زمين را خواند ز چشــم

نالــه هـاي جنگــل از زخم تبــر آيد بگـوش سبـز انـديشان ،خردمـنـدان ايراني به هــوش رخت بر بندد ز كوه و

براي زخم علي (ع) اشك شور، مرهم نيست دواي درد عـــدالـــت، سرشــك ماتــــم نيست ز دست شيعه ي خود نيز،

ببار اي ابر رحمت بر وجودم كه شويد رنگ عادت از سجودم ز عادت ميكنم عمري عبادت بسوزانم به اين

خــدايــي روزگـاري داشــت روزي با خدا آد م چه پيش آمد كه اين سان سرنگون شد در بلا آدم  

روزگاريست كــه دوز و كـلك از ما دور است وطــن آرامتــر از خـــواب شب د يــجور است شهــــر مـا همچــو

هــــي نگو فاصله ها بيش ز فرسنگ شده اهل قدرت دلشان سخت تر از سنـــگ شــــده چه كسي گفت غني

غم از دل شاعران شود دور گر بزم نشاطشان شود جور افسوس كه درد خانه زادي بر دل بنشانده زخم

بــه نــام كود ك د ل خوانــد مت، بيا اي دوست بـيـا كــه پـــر بزنـم با تــو تــا خــدا اي

مي د مد خورشيد عشق از شرق جان بار دگر گر به استقبالش آيي مست و از خود بي خبر

به گوش جان چو شنـيـدم، شبي تـرانه ي دوست دلــم به هــر طــرفي رفـت، با بـهـانـه ي دوست اگـرچــه ذره

درون حـنــجــره ها نــاي هـمنــوايــي نــيست به كــوچــه بــاغ سخـــن عــطـر آشنايـي نيست ز فــقــر عـاطــفـه خـشكـيــد چشمه ي احـساس

19 فروردين92 مصادف  با اولين سالگرد در گذشت شاعر، مورخ،طنز پرداز و نمايشنامه نويس پر تلاش، جاودان ياد ايرج بقايي

آمــد بــهــار تــــازه  د لـــت را نويد  بخش   از غم دگر مگو ي و نو يد ش به عيد

آمد بهار تازه  كه دستي در آوريم همّت كنيم وتازه گلي ديگر آوريم   داروي درد كهنه ي ما مهر

مــا ز شعر «شيـــخ»* و از ملا تشكـر مي كنيم راست قـامــت يا كمـي دو لا تــشـكر مي كنيم بوي

آمـــد بــهـــار و خــانــه تــكــاني نــكــرده ايـــــم بـــر مــقـــد مـــش گــلاب فــشانــي نكــــرده ايــم نـشگــفــت هـيـچ غـــنـچــه ي شا دي

اي عــشـق بـي بهــا نــه ي سيّــال و جــاودان خـــورشيـــد راه وهــمـــدل وهـــمـراز عاشقان هـــر ذرّه بـا نگـــاه تــو رقــصان

خــــرّم ان کس که  به دل منزل جاوید نمود راه خود را به سرا پرده ی معبود گشود بذر عشقی

مدح و نــوحه حاكــم است وشعر بـيــداري كــم است روح شعـر از درد و غم با مرغ شبخوان همدم است